“EUMELIA θα πει όμορφη μελωδία”
Αν κάνετε μια σύντομη αναζήτηση για την eumelia, προσπαθώντας να καταλάβετε τι είναι, θα συναντήσετε πολλούς ορισμούς- και άλλες τόσες περιγραφές της. «Αγροτουριστική ξενοδοχειακή μονάδα στη Λακωνία». «Επισκέψιμο Βιολογικό Αγρόκτημα & Ξενώνας». «Υψηλής αισθητικής φάρμα». «Ένα ειδυλλιακό καταφύγιο αγροτουρισμού και ευεξίας». «Όραμα της αρμονικής συνύπαρξης του ανθρώπου με τη Φύση». «Ένας επίγειος παράδεισος…». «Ένα καταφύγιο, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης».
Όλα αυτά ταιριάζουν, όντως, στην eumelia– κι όμως αν τα διαβάσεις πριν την επισκεφθείς, προσπαθώντας να προετοιμαστείς για αυτό που σε περιμένει, μάλλον θα μπερδευτείς λιγάκι. Και είναι λογικό. Δεν ταυτίζονται όλοι αυτοί οι ορισμοί. Κι όσο πολλά υποσχόμενοι είναι, άλλο τόσο αόριστο μοιάζει το νόημά τους. Ίσως φταίει λίγο και η ρητορική του σύγχρονου marketing που, με στόχο τον εντυπωσιασμό, σαφώς δεν επιδεικνύει φειδώ στη χρήση λέξεων ικανών να υποδηλώνουν και να περιγράφουν συνθήκες που όλο και περισσότερο μας συγκινούν («αειφορία», «βιολογικός», «πράσινος», «αγροτουριστικός»), έτσι που καταλήγουμε να αποδίδουμε, με μεγάλη ευκολία και μικρή προσοχή, την ίδια έννοια σε μια ευρύτατη γκάμα πρακτικών και εμπειριών.
Ο μόνος τρόπος να καταλάβεις τι πραγματικά είναι η eumelia είναι ένας: να βιώσεις τη θλιβερή στιγμή του αποχωρισμού όταν, έχοντας γευτεί τη μοναδική εμπειρία φιλοξενίας του Φραγκίσκου και της Μαριλένας, αφήσεις πίσω σου τη γη της. Τότε μόνο θα λυθεί το μυστήριο του τι προσπαθούσαν να αποδώσουν όλα όσα έχουν γραφεί, τότε μόνο θα γίνει αυτονόητος ο λόγος της δυσκολίας που συναντά κανείς επιχειρώντας να μεταφέρει την εμπειρία της εκεί παραμονής του. Ο λόγος είναι ένας, είναι εξαιρετικά απλός και αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορεί να υπάρξει για να επισκεφθείς έναν τόπο και να γνωρίσεις τους ανθρώπους του: η eumelia είναι κάτι τόσο μοναδικό, κάτι τόσο πρωτοφανώς αυθεντικό στη σύλληψη και την υλοποίησή της, ώστε να μην υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενό ικανό να προσφέρει μια έτοιμη επιλογή λέξεων, έναν ήδη δοκιμασμένο ορισμό ικανό να την αποδώσει στην πληρότητά της.
Είναι ο συνδυασμός της λακωνικής γης που προσφέρει απλόχερα και των ανθρώπων που έχουν μια καρδιά ανοιχτή και έτοιμη όχι μόνο να δεχθεί, αλλά και να μοιραστεί. Η eumelia έχει ψυχή, αυτό είναι όλο. Τόσο απλό και τόσο μεγάλο ταυτόχρονα. Έχει την ψυχή των ανθρώπων της· ικανή και άξια να λαμβάνει το τάλαντο του ήλιου, το χρυσάφι της ελιάς, τον θησαυρό του κλήματος και να τα ζυμώνει όλα, να τα μετατρέπει σε αντίδωρο που προσφέρεται για να στηρίξει και να γλυκάνει την ύπαρξη όλη.
Είναι η χωρίς ίχνος πρόθεσης για εντυπωσιασμό αισθητική, που εναγκαλίζεται το τοπίο και υπηρετεί εξίσου τη λειτουργικότητα και την ομορφιά. Είναι η ολιστική αντίληψη και προσέγγιση που ενυπάρχει στα πάντα, που τόσο άρτια έχει ενσωματωθεί ώστε να καταλήγει σχεδόν απτή παρουσία, καθισμένη ανάμεσα στην παρέα που συγκεντρώνεται γύρω από το μακρύ ξύλινο τραπέζι, γεμάτο από τα δώρα της φύσης και τη μαγειρική τέχνη της Μαριλένας, με την απλότητα απαράβατο κανόνα της. Ολιστική αντίληψη που δεν περιορίζεται στην υιοθέτηση αναγεννητικών και αειφόρων πρακτικών λειτουργίας και καλλιέργειας, στη βιοδυναμική και τη βιοκλιματική αρχιτεκτονική. Ολιστική αντίληψη που προχωρά για να φτάσει και να αγκαλιάσει τον άνθρωπο, ως ύπαρξη πολύτιμη και μοναδική.
Η φιλοξενία εδώ δεν είναι ένα εξευγενισμένο όνομα που δόθηκε στην εξυπηρέτηση. Δεν έχει σκοπό να κολακέψει ή να εντυπωσιάσει. Την αλληλεπίδραση με τους υπέροχους ανθρώπους που καλούν το eumelia σπίτι τους τη διαπνέουν η ευγένεια, ο σεβασμός, η εγκάρδια φροντίδα, η ειλικρινής λαχτάρα για επικοινωνία- όχι φλύαρη, αλλά βαθιά και ουσιαστική.
Και αυτά είναι, νομίζω, που τελικά κάνουν τόσο μοναδική την εμπειρία του να υπάρχεις στην πολύτιμη αυτή γωνιά της ελληνικής γης. Τα καλούδια που βρίσκεις να σε περιμένουν το βράδυ στην κουζίνα του σπιτικού σου, ώστε να απολαύσεις το πρωινό την επομένη στη βεράντα με τον δικό σου ρυθμό, τα χαίρεσαι διπλά γιατί ξέρεις με πόση αγάπη τοποθετήθηκαν μέσα στα γυάλινα και ξύλινα δοχεία τους, και στη συνέχεια στον πάγκο και στο ψυγείο σου. Το απέριττο μα και πλήρες γεύσης και ουσίας δείπνο στην πίσω αυλή του κοινόχρηστου χώρου της φάρμας (The Womb Lounge), κάτω από τα κρεμαστά φωτάκια, δεν το συνοδεύει μόνο το εξαίρετο φυσικό κρασί της φάρμας αλλά και η ανάμνηση των γελαστών προσώπων του Ορφέα και του Ορέστη, όταν όλοι μαζί νωρίτερα μαζεύατε τα εποχιακά λαχανικά από τον κήπο, τα αυγά από το κοτέτσι, τα αμπελόφυλλα για τους ντολμάδες από το αμπέλι.
Και μπορεί να νιώθεις μια κάποια περηφάνια για τη ζύμη που κατάφεραν να ανοίξουν τα άμαθα χέρια σου, γεμίζοντας τη με την ολόφρεσκη γέμιση που δημιουργήθηκε με την καθοδήγηση της πολυτάλαντης Μαριλένας στη διάρκεια του cooking class, ξέρεις όμως ότι, εκτός από τις αγνές πρώτες ύλες, αυτό που την απογειώνει είναι η αφήγηση του Φραγκίσκου, ο οποίος με απαράμιλλη τέχνη μετατρέπει την προσωπική ιστορία δημιουργίας του eumelia σε ευκαιρία συζήτησης, ενθαρρύνοντας όλους να συμμετέχουν. Και μήπως δεν έχει το ελαιόλαδο πια άλλη γεύση, μετά την αποκαλυπτική γευσιγνωσία που προηγήθηκε το ίδιο απόγευμα;
Προσπαθώντας να δώσω ένα δικό μου όνομα στην eumelia, κατέληξα στη λέξη «αρμονία». Γιατί αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ απ’ όλα ήταν η παντελής έλλειψη της οποιασδήποτε παραφωνίας. Η αρμονία χαρακτηρίζει το κάθε τι και αυτό, για μένα, αποτελεί το τρανότερο πειστήριο αυθεντικότητας. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα το προσποιητό, το πεινασμένο για κέρδος. Απουσιάζουν παντελώς και η πρόθεση κολακείας προς τον επισκέπτη, και η πρόθεση αυτοπροβολής.
Αντ’ αυτού, πανταχού παρούσα η αναζήτηση και η καλλιέργεια νοήματος. Ο ενεργός αγώνας δημιουργίας του καλού, του ωραίου, του φυσικού. Και η αγάπη για τον Κόσμο γύρω μας, εξίσου βαθιά ριζωμένη με τις ελιές που ρουφούν τους χυμούς της λακωνικής γης. Άνθρωποι που ζουν τη Φύση, που νοιάζονται για κάθε τι που ανασαίνει. Άνθρωποι που αγαπούν τους ανθρώπους. Που θέλουν να κάνουν τη διαφορά, που δε φοβούνται τη δυσκολία. Που δε γυρίζουν το πρόσωπό τους αλλού, ούτε θα πουν ποτέ «Κι εμένα, τι με μέλλει;».
Μόνο όταν «σε μέλλει», και μάλιστα πολύ, μπορείς να δουλέψεις με την καρδιά σου. Μπορείς να πιστέψεις, να αφήσεις το θαύμα να έρθει να σε βρει. Να χτίσεις, λιθαράκι- λιθαράκι, την αλλαγή που θέλεις να δεις. Και να τη μοιραστείς, θέλοντας να γλυκάνεις τη σκληράδα που από παντού μας ζυγώνει. Μόνο όταν έτσι «σε μέλλει», μπορείς να προσφέρεις αληθινή φιλοξενία (στο σπίτι σου, κι εντός σου): γλυκιά, όπως το μέλι.
*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.
Κείμενο © λ3 by Maria Kantani
Φωτογραφία © λ3 by Giannis Paraskevas
#lovenlivelife
You may also like
Διασχίζοντας το Φαράγγι της Σαμαριάς
Της Σαμαριάς το πέρασμακαι του Ομαλού τα μέρη-αυτά τα
Μαγειρική στη Φύση, Σπαγγέτι με φρέσκια Τρούφα
Η πιο παραδοσιακή μέθοδος μαγειρικής αναμφισβήτητα εί