Ο Κάλαμος

«Αύριο, παιδιά, θα ανέβουμε στον Κάλαμο. Μην ξενυχτίσουμε πολύ. Μια βόλτα στη Χώρα και ύπνο».

Μια κουβέντα που κανείς δεν πίστεψε.

Άλλωστε δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα σε αυτό το νησί.

Η βόλτα στη Χώρα κατέληξε σε ένα όμορφο γλέντι με κιθάρες και χορό στην πλατεία, σε ρυθμούς swing. Όλο το νησί μια αγκαλιά. Η ανατολή μας βρήκε πάλι στη θέα έξω από τις Μάντρες, εμάς να αγναντεύουμε τον επιβλητικό βράχο και τον Νικόλα να μας λέει θεωρίες για τα σύμπαντα.

«Αύριο, τέτοια ώρα, θα είμαστε εκεί…»

Την επόμενη μέρα κατηφορίσαμε στον Ρούκουνα για μια βουτιά. Η παραλία ξεπρόβαλε πίσω από τους ανθισμένους κατακίτρινους ήλιους, στο περιβόλι της Παπαδιάς. Η πεντανόστιμη ρεβιθάδα της μας περίμενε ζεστή το μεσημέρι, μαζί με μια μεγάλη κρύα χωριάτικη.

«Φάτε καλά γιατί έχουμε δρόμο».

Ήρθε η ώρα για την περιβόητη στιγμή. Την ανάβαση στον Κάλαμο.

Περιμένουμε να πέσει λίγο ο ήλιος και το απογευματάκι ξεκινάμε να ανηφορίζουμε.

Εύκολος ο δρόμος στην αρχή, μα μετά δυσκολεύει λίγο. 

Αξίζει όμως τον κόπο. 

Κάθε τόσο κοιτάμε τη θέα που αφήνουμε πίσω μας και γεμίζουμε ενέργεια. Μετά από μιάμιση ώρα, φτάνουμε στην κορυφή. 

Μπροστά μας ορθώνεται επιβλητικά το Μοναστήρι. Γύρω του, τα απέραντα χρώματα της δύσης.

Το σκοτάδι πέφτει και ήδη έχουμε μαζευτεί κάποιες παρέες. Συνομιλίες, γέλια, τραγούδια, ανεμελιά…

Ξαπλώνουμε στην αυλή. Από πάνω μας, ένα σεντόνι άστρα. Ο αέρας τόσο απαλός και ήρεμος, να μας γεμίζει με όλη τη μαγική αύρα του νησιού.

«Αυτό είναι το Γιβραλτάρ του Αιγαίου: πλημμυρισμένο από άστρα…»