Μία κάρτ-ποστάλ από την Ύδρα
Παρασκευή απόγευμα, άφησα πίσω μου την φασαρία της Αθήνας και μαζί με τις φίλες μου αποφασίσαμε να πάρουμε το flying cat για την Ύδρα. Καθώς το πλοίο πλησιάζει στο νησί η αντανάκλαση του φωτός από τον τεχνητό ήλιο του Τζεφ Κουνς που πέφτει στα μάτια μου με ξυπνάει για τα καλά, ενώ στα ακουστικά μου παίζει το δελφινοκόριτσο. “Εκεί στης Ύδρας τ’ ανοιχτά και των Σπετσών, να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο. Μωρέ του λέω που ‘ναι το μεσοφόρι σου, έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ’ αγόρι σου”.
Αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι. Παρόλο που βρισκόμαστε στο νησί για δουλειά, με γεμίζει ένα αίσθημα ελευθερίας. Πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και ταξιδεύω. Παρατηρώ τις γάτες στο πλακόστρωτο να παρατηρούν με απορία τους τουρίστες που καταφθάνουν με τις τεράστιες βαλίτσες τους. Άλωστε στο νησί που κατοικούν περίπου 3.500 γάτες και 2.000 άνθρωποι, οι πρώτες έχουν κάθε δικαίωμα να επιβλέπουν ποιός έρχεται και ποιός φεύγει. Μια παρέα ηλικιωμένων κοιτάει με απορία ένα ζευγάρι Σκανδιναβών που αποφάσισαν να κάνουν joking στο λιμάνι του νησιού με 30 βαθμούς Κελσίου. Το απορρημένο βλέμμα τους τους ακολουθεί για λίγο και γυρνάνε ξανά στο τάβλι με περίσσια σιγουριά ότι επέλεξαν το σωστό άθλημα.
Παίρνω την βαλίτσα μου και με ένα χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη μου αποφασίζω να “μειώσω ταχύτητα” και να απολαύσω κάθε λεπτό των επόμενων δύο ημερών στο νησί με τις φίλες μου. Μόνο δύο ώρες μακριά από την Αθήνα και νιώθω ότι το στρες έχει ήδη εγκαταλείψει το σώμα μου.
Κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά στην ουσία αυτού του τόπου. Εδώ, η απουσία κάθε είδους μηχανοκίνητου οχήματος προσδίδει μια ηρεμία που σπάνια έχω συναντήσει μέχρι τώρα στα ταξίδια μου. Φαντάζομαι ότι έχω την δυνατότητα να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, σε μια εποχή όπου οι κάτοικοι του νησιού ζούσαν μόνοι τους, χωρίς την παρουσία τουριστών. Περπατώ δίπλα στα επιβλητικά αρχοντικά, και αισθάνομαι την ιστορία να ζωντανεύει μπροστά μου. Αυτά τα σπίτια, με την αριστοκρατική τους φινέτσα, μαρτυρούν την ευημερία μιας εποχής όταν η Ύδρα ήταν ένα σημαντικό εμπορικό και ναυτικό κέντρο. Φαντάζομαι τις γυναίκες των ναυτικών λευκές (παρά τον ήλιο του καλοκαιριού) να καρτερούν στα παράθυρα των ψηλών σπιτιών το καράβι της γραμμής για να πάρουν ένα γράμμα από τον άντρα τους. Φαντάζομαι τα παιδιά του νησιού να παίζουν με μια μπάλα χιλιομπαλωμένη στο λιμάνι έχοντας την αίσθηση πως το νησί τους ανήκει, αφού γνωρίζουν κάθε σοκάκι και κάθε μυστικό πέρασμα.
Καθώς στρίβουμε στο πρώτο σοκάκι, ο αέρας φυσάει και κάνει τα λουλούδια από τις βουκαμβίλιες να χορεύουν στον αέρα. Αισθάνομαι σαν να ζω σε μία καρτ-ποστάλ που ζωντάνεψε μαγικά με το αεράκι. Παντού γύρω μας ψηλοί άσπροι τοίχοι μαρτυρούν κρυφές, όμορφες αυλές στις οποίες λίγοι έχουν πρόσβαση. Περνάμε μια κίτρινη σιδερένια πόρτα και μπαίνουμε στην αυλή του σπιτιού που θα μας φιλοξενήσει τις επόμενες ημέρες. Μία μικρή όαση.
Νωρίς το επόμενο πρωί, η Μαρία κι εγώ αποφασίζουμε να περπατήσουμε μέχρι το δεύτερο λιμανάκι του νησιού, το Καμίνι. Οι εικόνες γύρω μας είναι τόσο όμορφες. Το βλέμμα μου τραβάει μία μπουγάδα με λευκά σεντόνια απλωμένα δίπλα στη θάλασσα. Δεν χάνω την ευκαιρία να την φωτογραφίσω. Είκοσι λεπτά αργότερα βρισκόμαστε στο όμορφο λιμανάκι με το χαρακτηριστικό Κίτρινο-Κόκκινο σπίτι, εκεί που πριν σχεδόν 60 χρόνια γυρίστηκε η θρυλική ταινία “γοργόνες και μάγκες”. Ήταν η εποχή που οι ελάχιστοι τουρίστες στο νησί υπήρξαν προάγγελος όσων χιλιάδων θα ακολουθήσουν. Φυσικά δεν ήταν η μοναδική ταινία που γυρίστηκε στο νησί. Το παιδί και το δελφίνι με την Σοφία Λόρεν είναι μία από αυτές που άνοιξαν την πόρτα στους ευρωπαίους τουρίστες.
Βρίσκουμε ένα ήσυχο καφέ και καθόμαστε για το πρωινό μας. Παρατηρώ πολλές γυναίκες που ταξιδεύουν μόνες τους να σημειώνουν στο ημερολόγιο τους. Η Ύδρα είναι ένα ασφαλές μέρος σκέφτομαι. Δυστυχώς μόνο για τους ανθρώπους. Η ανάπτυξη είναι τέτοια όπου σχεδόν κάθε 500 μέτρα κάποιο οίκημα ανακαινίζεται και τα μόνα που μπορούν να μεταφέρουν τα δομικά υλικά στα σοκάκια είναι τα γλυκύτατα γαϊδουράκια. Είναι αναγκασμένα να κουβαλάνε τούβλα, πέτρες, ξύλα ή τις βαλίτσες κάθε ταξιδιώτη με αντάλλαγμα λίγη τροφή. Μακάρι να είχαν την επιλογή να αρνηθούν. Ας έβρισκα τον τρόπο να τα βοηθήσω. Τουλάχιστον χτες κουβάλησα μόνη μου τη βαλίτσα μου.
Παίρνουμε καφέ στο χέρι για την υπόλοιπη παρέα και κατευθυνόμαστε στην Υδρονέτα. Απλώνουμε τις πετσέτες μας στα βράχια. Ευτυχώς ήρθαμε νωρίς και βρήκαμε μία άνετη θέση. Η Κωνσταντίνα μόλις αγόρασε μια υποβρύχια κάμερα μίας χρήσης και φωτογραφίζει την Κατερίνα και την Ιωάννα μέσα στο νερό. Τρία αγόρια δίπλα μας κάνουν εντυπωσιακές βουτιές από τα βράχια. Η Αργυρώ έρχεται από το λιμάνι σιγά-σιγά φορτωμένη με δώρα για συγγενείς και φίλους. Μία κυρία κρυμμένη κάτω από το τεράστιο καπέλο της διαβάζει εφημερίδα και δύο κορίτσια φωτογραφίζονται στα βράχια. Οι εικόνες γύρω μου θυμίζουν ιταλικό κινηματογράφο του ’70. Ο χρόνος κυλάει αργά κι εμείς χανόμαστε στο ροζ του ουρανού που συναντάει τη θάλασσα καθώς ο ήλιος βυθίζεται μέσα της.
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει με εκπαιδευτική διάθεση. Αποφασίζουμε να επισκεφθούμε την οικία του Λαζάρου Κουντουριώτη όπου πλέον λειτουργεί σαν μουσείο. Έχουμε την δυνατότητα να δούμε πως είναι ένα αρχοντικό που χτίστηκε στα τέλη του 18ου αιώνα, την περιόδο της μεγαλύτερης ακμής του νησιού. Η οικία λειτουργεί σαν πινακοθήκη και σαν λαογραφικό μουσείο. Το νησί είναι ένας καλλιτεχνικός μικρόκοσμος. Εδώ λειτουργεί ένα παράρτημα της σχολής καλών τεχνών, ενώ όποτε και να το επισκεφθεί κάποιος υπάρχει μια έκθεση ή κάποιο καλλιτεχνικό δρώμενο να παρακολουθήσει. Στο νησί έζησαν και δημιούργησαν καλλιτέχνες όπως ο Παναγιώτης Τέτσης, ο Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας και ο Leonard Cohen. Πίσω στα 50s άλωστε υπήρξε στέκι των μποέμ διανούμενων της Ευρώπης.
Στα χέρια μου πέφτει ένα βιβλίο του φωτογράφου Robert McCabe. Οι φωτογραφίες του δείχνουν το νησί τη δεκατία του 50. Είχε την τύχη να φωτογραφίσει το νησί μόνο με ντόπιους, ενώ εγώ φωτογραφίζω το νησί γεμάτο τουρίστες. Τον φαντάζομαι να περιμένει στο άδειο λιμάνι κάποιον περαστικό για να δώσει ζωή στις εικόνες του, σε αντίθεση με εμένα που περιμένω να αδειάσει λίγο το πλήθος για να αποτυπώσω την εικόνα που θέλω.
Η ατμόσφαιρα είναι ποιητική. Συνειδητοποιώ ότι αυτό το μέρος έχει κάτι μαγικό στον αέρα. Το θέαμα με μαγεύει. Αισθάνομαι γεμάτη από βαθιά ευγνωμοσύνη που βρίσκομαι εδώ. Πέρασα 2 ημέρες τόσο γεμάτες και τόσο ήρεμες που ένιωσα σαν να έχω λείψει από την Αθήνα για πολύ περισσότερο. Αγόρασα μία κάρτ-ποστάλ και σημείωσα πάνω τα συναισθήματα μου. Την έστειλα στο σπίτι μου ώστε όταν τη λάβω να θυμηθώ να “μειώσω ταχύτητα” ξανά.
Ο ήλιος καίει κι εμείς κατηφορίζουμε προς το λιμάνι γιατί ήρθε η ώρα της επιστροφής. Τα κόκκινα θαλάσσια ταξί χαράζουν λευκές γραμμές στα νερά με το πέρασμά τους. Οι σερβιτόροι αρχίζουν να στρώνουν τα τραπέζια για το βραδινό και οι γάτες κινούνται νωχελικά κάτω από τις καρέκλες των μαγαζιών. Το flying cat πλησιάζει.
*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.
Κείμενο © λ3 by Tatiana Papageorgiou
Φωτογραφία © λ3 by Tatiana Papageorgiou
#lovenlivelife
You may also like
Μία κάρτ-ποστάλ από την Ύδρα
Η Τατιάνα Παπαγεωργίου αποτυπώνει την Ύδρα με τις λέξε
Θαλόρη
Θαλόρη σημαίνει θάλασσα και όρη - το σημείο σύζευξης.
