Κυνηγώντας τ’ αστέρια
Ο Άνθρωπος από την απαρχή της ύπαρξης του στη Γη χρησιμοποιούσε τα αστέρια για να πλοηγηθεί, να μετρήσει τον χρόνο και να κρυφτεί από τους εχθρούς. Του ήταν τόσο σημαντικά που τα ονόμασε, έφτιαξε ιστορίες, τα στόλισε με κυνηγούς, αρκούδες και πτηνά και τα δόξασε σαν θεούς. Τα αστέρια αποτέλεσαν αδιαμφισβήτητα ένα από τα πρώτα και σημαντικότερα λιθαράκια στην τεχνολογική εξέλιξη του ανθρώπου. Του προκάλεσαν τα φιλοσοφικά ερωτήματα και έστρεψαν το βλέμμα του στο άπειρο: εκεί που κανείς δεν έχει φτάσει.
Όμως όσο εξελισσόμασταν, τόσο μεγαλύτερη απόσταση παίρναμε από τα αστέρια. Το ηλιακό ρολόι αντικαταστάθηκε από γρανάζια, ο πολικός αστέρας νικήθηκε από την πυξίδα και οι αστρικοί χάρτες των ναυτικών έγιναν ηλεκτρονικά συστήματα πλοήγησης. Ο Αυγερινός έπαψε να φέρνει τη μέρα, και οι Ντένεμπ, Βέγκα και Αλτάιρ έπαψαν να φέρνουν το καλοκαίρι. Ή μάλλον δεν έπαψαν: ο άνθρωπος, απλώς, σταμάτησε να τους κοιτάζει. Χτίσαμε ένα κόσμο πιο εύκολο από ποτέ και στον δρόμο χάσαμε τον ουρανό. Φτιάξαμε πόλεις με τεχνητό φωτισμό κάνοντας, κυριολεκτικά, «τη νύχτα, μέρα». Όμως τα αστέρια είναι πάντα εκεί και, με λίγη προσπάθεια, μπορούμε να φτάσουμε κοντά τους.
ΠΡΩΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ
Η φωτορύπανση, δηλαδή η «ρύπανση» του ουρανού των πόλεων από τον τεχνητό φωτισμό, έχει εκμηδενίσει σχεδόν τις πιθανότητες παρατήρησης του έναστρου στερεώματος. Έτσι, για να μπορέσουμε πραγματικά να δούμε τον ουρανό, πρέπει να φύγουμε μακριά από τα φώτα της πόλης. Ακόμα κι αν δεν θέλουμε (ή δεν μπορούμε) να κατασκηνώσουμε στην εξοχή, μακριά από τον πολιτισμό, υπάρχει λύση. Αρκεί να ταξιδέψουμε ως το χωριό μας και θα διαπιστώσουμε πως, σε μικρή απόσταση από αυτό, υπάρχουν αρκετά σημεία που προσφέρονται για να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας να κοιτάξουμε ψηλά και να θαυμάσουμε το μοναδικό «ταβάνι» της φύσης. Αν ειδικά είναι Αύγουστος και έχουμε καλή παρέα, μπορούμε να ξενυχτίσουμε, να δούμε τη βροχή των Περσίδων και να κάνουμε ευχές (που θα ήθελα να μην μοιραστώ μαζί σας, για να διατηρήσω τις ελπίδες μου να πραγματοποιηθούν).
Τα καλοκαίρια στη Μονεμβασιά, το δικό μου χωριό, όσο λίγο ή πολύ και αν κρατήσουν, έχουν δύο σταθερές. Η μία είναι το μπάνιο στο απολιθωμένο δάσος της Νεάπολης και η άλλη το να περάσω με την παρέα μου τη νύχτα της 12ης Αυγούστου στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, για να δούμε τη βροχή διαττόντων αστέρων. Αυτή τη νύχτα την περιμένω όλο τον χρόνο και, κάθε που φτάνει, εύχομαι η Σελήνη να μην είναι πολύ λαμπρή, ώστε αφενός να δούμε πιο πολλά αστέρια να «πέφτουν», αφετέρου δε να κοιμηθούμε το προβλεπόμενο δίωρο (4-6 π.μ.) κάπως πιο άνετα. Αυτή η νύχτα, πέρα από το δώρο της απρόσκοπτης θέασης του νυχτερινού ουρανού που μας χαρίζει, αποτελεί για μένα και ένα είδος πρόκλησης, γιατί αν και κάθε χρόνο η τοποθεσία παραμένει ίδια, οι φωτογραφικές μου ικανότητες εξελίσσονται, οπότε πάντα επιστέφω αποφασισμένος να ξεπεράσω τον (περσινό) εαυτό μου. Θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας την πιο πρόσφατή μου αστροφωτογραφία, βγαλμένη στο απόλυτα αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο, στο χωριό μου.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΚΕΦΑΛΑΡΙ
Η γνωριμία μου με τον Ηλία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρώτη απόπειρα που έκανα στην αναρρίχηση. Ναι, σωστά υποθέσατε: ο Ηλίας είναι αναρριχητής, εκπαιδευτής στο εν λόγω άθλημα, και πλέον φίλος μου. Απο την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε λοιπόν στο αναρριχητικό Πεδίο Φρύγανης, διαπίστωσα ότι ο τοίχος αναρρίχησης μπορεί να ευθυγραμμιστεί τέλεια με το πυρήνα του γαλαξία μας. Δυστυχώς όμως, αυτή η διαπίστωση έγινε τον Νοέμβριο, όταν πλέον η αυτού μεγαλειότης, ο Milky Way, είχε κρυφτεί και δεν θα τον ξανάβλεπαμε μέχρι την Ανοιξη του επόμενου έτους.
Ο στόχος μου ήταν να φωτογραφίσω τον Ηλία να σκαρφαλώνει στον βράχο νύχτα, με φόντο τον έναστρο ουρανό. Έτσι και έγινε λοιπόν. Το βράδυ της 29ης Ιουλίου και έχοντας ορίσει το σημείο συνάντησής μας, μαζί με τη Μαρία (που είχε επιστρατευτεί για τις ανάγκες του αστροφωτογραφικού αγώνα) ξεκινήσαμε φουριόζοι από την Αθήνα. Ο Γιάννης με τον Ηλία είχαν προπορευτεί, για να βάλουν ασφάλειες στο πεδίο, και να κάνουν προθέρμανση μέχρι να έρθει η κατάλληλη ώρα. Εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα, πάνω στην ώρα που ο γαλαξίας ευθυγραμμίστηκε με την αναρριχητικη πίστα. Το όραμά μου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος. Ο δε Ηλίας πραγματικά μας άφησε όλους άναυδους: σκαρφαλώνε όπου του ζητούσα και στεκόταν στην κόψη του βράχου ακίνητος για πολλή ώρα.
Μετά από ώρες πειραματισμού και αναρρίχησης, ήμασταν σίγουροι ότι «είχαμε το κλικ», ότι είχαμε πια κλειδώσει αυτή τη στιγμή για πάντα στον χρόνο. Όπως φαντάζεστε η κούραση ήταν μεγάλη, και η ανάγκη μας για ένα μπάνιο και ένα μαλακό κρεβάτι ακόμα μεγαλύτερη. Ο ξενώνας «Αρχοντικό» στο Κεφαλάρι Κορινθίας ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν. Ο όμορφος, πέτρινος ξενώνας μας περίμενε σε πολύ κοντινή απόσταση από το αναρριχητικό πεδίο (μόλις 5 λεπτά με αυτοκίνητο) και δίπλα στην κεντρική πλατεία. Την επόμενη μέρα, με ανανεωμένες δυνάμεις πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η μόνη χαλάρωση που επέτρεψα στον εαυτό μου ήταν η στάση μας για μια δροσερή βουτιά, αφού βιαζόμουν να επιστρέψουμε στη βάση μας και να… περιλάβω την αστροφωτογραφία.
Η φωτογραφία αυτή είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας τεσσάρων ανθρώπων που, παρά την κούραση τους, άφησαν την άνεση του σπιτιού τους μια Παρασκευή βράδυ και ξεχύθηκαν στα βράχια για να κάνουν αυτό που αγαπούν. Μαρία, Γιάννη, Ηλία, σας ευχαριστώ!
ΤΡΙΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΧΕΛΜΟΣ
Στο βόρειο μέρος της Πελοποννήσου βρίσκεται μια οροσειρά που ακούει στο όνομα Αροάνια όρη, ή αλλιώς Χελμός. Ο Xελμος είναι αγαπημένος προορισμός για πολλούς, χάρη στα χειμερινά σπορ που μπορεί να απολαύσει ο επισκέπτης του. Ωστόσο, διαθέτει και κάτι ακόμα πολύτιμο, αν και όχι εξίσου γνωστό: έναν από τους σκοτεινότερους ουρανούς στην ηπειρωτική Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο που το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των Βαλκανίων επέλεξε αυτό το βουνό για σπίτι του!
Έτσι κι εμείς, οι επίδοξοι αστροφωτογράφοι, έχουμε «αποθηκεύσει» τον Χελμό στη λίστα με τα αγαπημένα μας μέρη για να απολαμβάνουμε και να απαθανατίζουμε τον έναστρο ουρανό. Η αίσθηση που σου προκαλείται όταν βρίσκεσαι υπό τέτοιες ιδανικές συνθήκες, όπως αυτές που προσφέρει τούτο το γενναιόδωρο ορεινό παρατηρητήριο, είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια. Νιώθεις σαν να μετακινείσαι πιο κοντά στα αστέρια, ενώ σύντομα αρχίζεις και βλέπεις λεπτομέρειες στον γαλαξία που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν. Αν έπρεπε να προσπαθήσω να παρομοιάσω την εικόνα που αντικρίζουν μάτια και φακοί εκεί ψηλά, θα έλεγα πως είναι σαν αυτές τις έντονα επεξεργασμένες φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο προκαλώντας αντιδράσεις του στυλ «δεν μπορεί να είναι αληθινό». Ε λοιπόν, «κι όμως είναι!»- τουλάχιστον στον Χελμό.
*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.
Κείμενο © λ3 by Giannis Paraskevas
Φωτογραφία © λ3 by Giannis Paraskevas
#lovenlivelife
