Οδοιπορικό στα Χωριά του Ολύμπου
Είσαι σίγουρος πως ξέρεις τι σημαίνει Όλυμπος;
Όλοι μας στο άκουσμα του έχουμε σαν εικόνα τον Μύτικα, την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας και τις ιστορίες που λέγονται για το περίφημο Λούκι. Ο Όλυμπος όμως δεν είναι μόνο η κορυφή του. Είναι η ιστορία, τα τοπία, οι άνθρωποί του.
Με αυτό το σκεπτικό βάλαμε στόχο παρέα με τον Γιώργο Βενιό να ανακαλύψουμε τα χωριά και την ομορφιά των τόπων γύρο από το περίφημο βουνό. Ο Γιώργος δεν είχε επισκεφθεί κάποιο βουνό πρόσφατα- και οι εικόνες που αντικρύζει καθημερινά είναι κυρίως καλοκαιρινές, γεμάτες θάλασσα, μιας και κατοικεί μόνιμα στη Σίφνο. Ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία του να βρεθεί στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας ήταν παραπάνω από εμφανής, κάνοντας τα μάτια του να λάμπουν. Κι η λάμψη αυτή της χαράς, διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του οδοιπορικού μας, που μας γέμισε με όμορφες εικόνες και αναμνήσεις αυθεντικών στιγμών.
Πρώτος μας προορισμός στον χάρτη, και βάση μας, ορίστηκε ο Άγιος Δημήτριος. Όχημά μας το νέο Land Rover Defender Hard Top, η «επαγγελματική» έκδοση του εμβληματικού 4×4 οχήματος. Ενα όχημα με κύριο χαρακτηριστικό την απουσία των τριών πίσω καθισμάτων και την προσθήκη τρίτου καθίσματος στην μπροστινή σειρά, δίπλα στον οδηγό. Αποτέλεσμα; Η δημιουργία πολλών αποθηκευτικών λύσεων με μορφή καταπακτής στον πίσω, ενιαίο πιά, χώρο. Η κλειστή «καρότσα» χώρεσε όλες τις αποσκευές και τον εξοπλισμό μας με χαρακτηριστική άνεση, ανοίγοντάς μας- κυριολεκτικά και μεταφορικά- τον δρόμο για να ανακαλύψουμε τον πραγματικό Όλυμπο.
Φορτωμένοι λοιπόν, αφήσαμε την Αθήνα πίσω μας για να βρεθούμε στο Ξενοδοχείο Δημάτης στον Άγιο Δημήτριο. Εκεί μας περίμενε η Έλενα, η κόρη της οικογένειας Δημάτη, γεμάτη αγάπη για τον τόπο και λαχτάρα για να μας δείξει τις ομορφιές και την φύση της περιοχής. Τακτοποιηθήκαμε στα ευρύχωρα δωμάτια του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε στον χάρτη τις επόμενες ημέρες μας εκεί. Το τοπίο ήδη μας είχε καλωσορίσει με τον καλύτερο τρόπο, μιας και η εποχή του φθινοπώρου άπλωνε απλόχερα στις πλαγιές του όρους Τίταρος έναν καμβά γεμάτο χρώματα.
Η βραδινή, ήσυχη βόλτα στο χωριό του Αγίου Δημητρίου και η μπύρα στο καφενείο παρέα με τους θαμώνες ήτανε η καλύτερη αρχή για να καταλάβουμε πού είχαμε έρθει. Τα χωριά στην βορειοδυτική πλευρά του Ολύμπου δεν είναι τουριστικά και αυτό που συναντάς χαρακτηρίζεται συχνά από μία «σκληρή» αυθεντικότητα. Άνθρωποι που εργάζονται καθημερινά στα χωράφια, καταπιάνονται με κάθε λογής εργασίες και μοχθούν για τον «άρτο τον επιούσιο». Άνθρωποι αληθινοί, που θα μοιραστούν τη μπιρίτσα τους και το τσιπουράκι τους για να σε καλωσορίσουν στον τόπο τους.
Οι επόμενες ημέρες μας βρήκαν να τριγυρνάμε στα μέρη που είχαμε σημειώσει στον χάρτη. Πρώτοι προορισμοί τα πιο «τουριστικά» μέρη: Διόν, Λιτόχωρο, Παλαιός Παντελεήμονας. Και τα τρία στην ανατολική μεριά του Ολύμπου. Το Διόν ξεχωρίζει χάρη στον αρχαιολογικό χώρο και το μουσείο, αλλά και χάρη στους καταρράκτες του Ορλιά, μια τοποθεσία ιδανική για βουτιές τους καλοκαιρινούς μήνες. Βέβαια εμάς, λόγω εποχής, περισσότερο μας μάγεψαν τα χρώματα των δέντρων στον Ορλιά: τα δέντρα είχαν όλες τις αποχρώσεις που διαθέτει η Φύση στη φαρέτρα της: πράσινο, καφέ, κίτρινο, κόκκινο συνέθεταν ένα τοπίο βγαλμένο σαν από παραμύθι.
Το Λιτόχωρο, από την άλλη, είναι σωστή κωμόπολη, με περισσότερη «ζωή», αφού αποτελεί για τους περισσότερους επισκέπτες τη βάση από την οποία εκκινούν οι ορεινές τους εξορμήσεις. Το πιο όμορφο σημείο εκεί είναι τα ταβερνάκια και τα καφέ «κάτω στο ποτάμι», δίπλα στον Ενιπέα. Πολλοί ορειβάτες ξεκινάνε την πεζοπορία τους μέσα από το Λιτόχωρο, με το ποτάμι του Ενιπέα να τους οδηγεί στο φαράγγι- και, κατ’ επέκταση, στις θέσεις Γκορτσιά και Πριόνια, απ’ όπου ξεκινούν τα πιο γνωστά μονοπάτια ανάβασης στον Όλυμπο.
Ο Παλαιός Παντελεήμονας, ένα χωριό με ιστορία αιώνων, διατηρεί την μακεδονική αρχιτεκτονική του και το παραδοσιακό στοιχείο, μιας και απουσιάζουν παντελώς από την εσωτερική ζωή του οικισμού τα αυτοκίνητα. Η καρδιά του χωριού χτυπά στην κεντρική του πλατεία, με την ομώνυμη εκκλησία να δεσπόζει στη μέση και τα ταβερνάκια και τα μαγαζάκια με ντόπια προϊόντα και γλυκά περιμετρικά της.
Και προχωράμε στο ακατέργαστο διαμάντι της περιοχής- και κύριο στόχο του ταξιδιού μας. Τη βόρεια και δυτική πλευρά του Ολύμπου, στην οποία «κατοικούν» χωριά με μεγάλη ιστορία και πλούσια φυσική ομορφιά. Η Άνω Σκοτίνα με τα υπέροχα κτίσματα και το πελώριο πλατάνι της στην πλατεία να δείχνει θαρρείς προς τη θέα, που απλώνεται ως και τη θάλασσα. Τα Σκοτεινά που περιβάλλονται από το πυκνό και πλούσιο δάσος οξιάς. Το αντώνυμο χωριό, τα Φωτεινά, με τον πανέμορφο δασικό δρόμο.
Η Άνω Μηλιά, που καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους και χτίστηκε ξανά, σαν τον Φοίνικα που αναγεννάται απ’ τις στάχτες. Εδώ μπορείς να δεις και τον σιδερένιο σταυρό που, σύμφωνα με την παράδοση, στερέωσε ο Κοσμάς ο Αιτωλός στη διχάλα ενός πεύκου πριν αρχίσει να μιλά στους Γραικούς για την αξία της Παιδείας και την πίστη στο θαύμα του ξεσηκωμού.
Η Πέτρα, στους πρόποδες του βουνού, γνωστή για την παραδοσιακή τοπική κουζίνα και την μακραίωνη ιστορία του παλιού οικισμού της. Από εδώ ξεκινάει και μία υπέροχη, «εκτός δρόμου» διαδρομή που καταλήγει στον Κοκκινοπηλό, το τελευταίο βλαχοχώρι του Ολύμπου. Κρατώντας τα σκήπτρα του χωριού με το μεγαλύτερο υψόμετρο (1260μ.) στον Όλυμπο, μοιάζει να ακροβατεί μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ της κατοικίας των θεών και της επικράτειας των θνητών, αλλά και μεταξύ της αρχαίας και νεότερης Ελλάδας.
Οι Παλαιοί Πόροι, ένα χωριό που άργησε να αποκτήσει σύγχρονες ανέσεις, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, σε σχέση με τα γειτονικά του χωριά. Ερχόμενος κανείς εδώ θα πρέπει να δοκιμάσει την τοπική κουζίνα και τα τοπικά εδέσματα.
Περνώντας τόσο χρόνο στη σκιά του βασιλιά των βουνών, δεν θα μπορούσαμε να φύγουμε μένοντας με το παράπονο ότι δεν κατακτήσαμε κάποιο μονοπάτι του Ολύμπου. Έχοντας στη διάθεσή μας την υπερδύναμη της… τετρακίνησης και την ιπποδύναμη του νέου Land Rover Defender Hard Top, επιλέξαμε να ανεβούμε στο «Καταφύγιο Χρηστάκη» με έναν ασυνήθιστα ξεκούραστο και συναρπαστικό τρόπο. Με απόλυτη άνεση λοιπόν, οδηγήσαμε στον κακοτράχαλο δρόμο απολαμβάνοντας την θέα προς τον κάμπο. Το καταφύγιο θεωρείται «καταφύγιο ανάγκης», που σημαίνει πως είναι πάντα ανοιχτό και έχει πάντα ξύλα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις. Με την προϋπόθεση βέβαια να τα αναπληρώσεις και να αφήσεις τον χώρο καθαρό, σβήνοντας τα ίχνη του περάσματός σου- για να γνωρίσει την ίδια απόλαυση με εσένα και ο επόμενος διαβάτης.
Ξεκινώντας από το καταφύγιο, ακολουθήσαμε μία εύκολη πεζοπορική διαδρομή για την κορυφή Σκολιό, τη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, στα 2.912 μέτρα. Μετά από μιάμιση ώρα ανάβασης ολοκληρώσαμε τη διαδρομή και θαυμάσαμε τον Μύτικα και το Στεφάνι από την πίσω μεριά, καθώς και τα μεγάλα Καζάνια με το απότομο ανόρθωμα του βουνού στο φόντο. Από το Σκολιό μπορεί κανείς να συνεχίσει τη δυσκολότερη πορεία ανάβασης, προχωρώντας διαδοχικά προς τις κορυφές Σκάλα και Μύτικας, για να φτάσει, τελικά, στο Οροπέδιο των Μουσών. Επίσης, κοντά είναι και η κορυφή Άγιος Αντώνιος με τον παλαιό Μετεωρολογικό Σταθμό. Εμείς επιστρέψαμε στο Καταφύγιο Χρηστάκη, ζεσταθήκαμε με ένα ρόφημα από το αγαπημένο μας μείγμα βοτάνων Lamda3 Adventure Blend και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Θα κλείσουμε με την πιο όμορφη εμπειρία μας στην περιοχή, αφορμή για την οποία στάθηκε ένα αναπάντεχο κάλεσμα. Ο κύριος Μαλάμος μας υποδέχθηκε στα καζάνια του και μας μίλησε για τις δυσκολίες του να ζεις και να μένεις στο χωριό, παρατηρώντας τον μέσο όρο ηλικίας να αυξάνεται καθώς «οι νεότεροι δεν καταδέχονται πια τις δύσκολες δουλειές».
Το να ζεις στη σκιά του βουνού, να καλλιεργείς τη γη και να δρέπεις τους καρπούς του κόπου σου, μπορεί να μοιάζει όμορφο για τον εξωτερικό παρατηρητή, σαν συμπλήρωμα δράσης στον καμβά του βουκολικού τοπίου. Είναι σίγουρα όμως μια πολύ διαφορετική ιστορία, όταν τη βιώνεις «εκ των έσω». Η γοητεία, για τον οικοδεσπότη μας, κρύβεται στο «να παράγεις, και ο άλλος να απολαμβάνει αυτό που έφτιαξες με υλικό σου το μεράκι».
Το τελευταίο βράδυ λοιπόν, είδαμε πώς είναι να αποστάζεις τσίπουρο από κοντά. Δοκιμάσαμε την αψιά του γεύση όταν βγαίνει από το καζάνι και αποχαιρετιστήκαμε κουβαλώντας ένα μπουκάλι τσίπουρο-δώρο, για να το πάρουμε μαζί μας στην πόλη. Να σας ομολογήσουμε την αλήθεια; Όταν πια φτάσαμε στο σπίτι, έχοντας αφήσει πίσω μας τα χωριά του Ολύμπου, όλα -και το τσίπουρο μαζί- έμοιαζαν λίγο πιο άγευστα…
*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.
Κείμενο © λ3 by Christos Tzoutis
Φωτογραφία © λ3 by Christos Tzoutis & Vengio
#lovenlivelife
You may also like
Κατώγι Αβέρωφ
Στο Κατώγι Αβέρωφ, κάθε μήνας έχει τα μυστικά του- και φ
Διασχίζοντας το Φαράγγι της Σαμαριάς με τη Μελίνα και τον Μάρκο
Για τους λάτρεις της φύσης και της πεζοπορίας, είναι έν
