ο σμολικασ και τα συστατικα μιασ περιπετειασ

 Όλα ξεκινούν από τον προορισμό. Χρειάζεσαι κάτι που να σε ενθουσιάσει, ένα μέρος που δεν έχεις επισκεφθεί ξανά αλλά κοσμεί τις πρώτες θέσεις της λίστας των επιθυμιών σου. Επόμενο συστατικό, το ξεβόλεμα. Παραδοσιακά, περιπέτεια σημαίνει μια συναρπαστική εμπειρία, ένα τολμηρό εγχείρημα – ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα – που θα σε βγάλει έξω από τη ζώνη οικειότητας που έχεις φτιάξει και θα σου χαρίσει την γεύση του αξέχαστου. Φυσικά, χρειάζεται και αυτό το κάτι, που θα σου ‘’γεμίσει’’ τα μάτια. Ένα περιβάλλον που θα αποτυπωθεί έντονα στη μνήμη σου και κάθε φορά που η  εικόνα του θα έρχεται στο μυαλό σου, θα νιώθεις πλήρης. Τέλος, το πιο σημαντικό συστατικό, η καρδιά της περιπέτειας, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους θα ζήσεις αυτή τη μοναδική εμπειρία. Αυτοί με τους οποίους θα μοιραστείς στιγμές, χρόνο και συναισθήματα, τα οποία θα φυλάς σαν παράσημο στη βιτρίνα με τα κειμήλια των αναμνήσεων σου. 

Για εμάς τους, τους δέκα γνωστούς – άγνωστους ανθρώπους που μαζευτήκαμε στα ξύλινα τραπέζια του καταφυγίου, ο προορισμός ήταν ένας και το όνομα αυτού ‘’Σμόλικας’’.

Η μυρωδιά του πρωινού κατακλύζει το ορειβατικό καταφύγιο Σμόλικα, ενώ η Νίκη και ο Μιχάλης με τους φακούς ‘’καρφιτσωμένους’΄στο κεφάλι τους ετοιμάζουν ομελέτες και καφεδάκια. Τα backpack μας, παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο, είναι πανέτοιμα να εφοδιαστούν με τα απαραίτητα για μια επιτυχημένη πεζοπορία. Μπανάνες, ξηροί καρποί και μπάρες δημητριακών για δύναμη και ενέργεια, μαύρη σοκολάτα, ένα παγούρι με δροσερό νερό, το φαρμακείο με χανσαπλάστ, αντισταμινική αλοιφή, εντομοαπωθητικό και ενυδατικό χειλιών αλλά και ένα χαρτί υγείας γιατί στα βουνά όλα είναι πιθανά. Τέλος, στο πλάι του σακιδίου, για εύκολη πρόσβαση, υπάρχει πάντα ο απαραίτητος συνοδοιπόρος, το αντηλιακό σου.

Έπειτα, απλώς ξεκινάς. Δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις, αλλά η αδρεναλίνη που σου προκαλεί το άγνωστο είναι αρκετή για να σε κάνει να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο – για αρχή τουλάχιστον. Η διαδρομή μας ξεκίνησε από το καταφύγιο του Σμόλικα και από την πρώτη στιγμή ξέραμε ότι αυτή δεν πρόκειται να είναι “μια ακόμη πεζοπορία στο βουνό”.

Μπροστά μας ξεδιπλώνεται ένα πυκνό δάσος από πεύκα και ρόμπολα και εμείς σαν μικρά ανθρωπάκια μπροστά στο μεγαλείο της φύσης, άλαλα από την ομορφιά, στεκόμαστε σαν άλλα αγριοκάτσικα στην ανηφόρα.

Ξαφνικά το τοπίο αλλάζει. Μαυρόπευκα, οξιές και έλατα και η κορυφή του Σμόλικα εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά μας, αγέρωχη και μαγική. Ακολουθώντας το μονοπάτι και προσπαθώντας να κρατήσουμε την αναπνοή και τον ρυθμό σταθερό, καταλαβαίνουμε την αλλαγή στον αέρα σε κάθε χιλιόμετρο – είναι μια περίεργη αίσθηση, σαν να προκαλείς τα πνευμόνια σου σε κάθε βήμα και ταυτόχρονα να εκπλήσσεσαι με το πόσο αντέχεις. Βαθιές ανάσες και πίστη στην περιπέτεια.

Κάθε καλή περιπέτεια που σέβεται τον εαυτό της χρειάζεται και τον δράκο του παραμυθιού. Στην προκειμένη μια Δρακόλιμνη – τη Δρακόλιμνη του Σμόλικα, που απλώνεται πλέον μπροστά μας, στα 2.154 μέτρα υψόμετρο. Σαν τα μικρά παιδιά που δοκιμάζουν πρώτη φορά σοκολάτα, επιταχύνουμε το βήμα μας στα τελευταία μέτρα για να ‘’γευτούμε’’ την ενέργεια της λίμνης. Μένουμε για λίγο ακίνητοι προσπαθώντας να αφουγκραστούμε το περιβάλλον. Η ομορφιά της αλπικής λίμνης ασύγκριτη. Η χρωματική παλέτα σε καφέ τόνους και ο ουρανός μπλε και φωτεινός. 

Ο Ηλίας, ο οδηγός μας, αρχίζει να μας λέει ιστορίες: “Αδελφάδες όπως είναι με την δρακόλιμνη της Τύμφης, ο μύθος λέει πως μέσα στα άπατα νερά τους ζούσαν δύο δράκοι που είχαν έχθρα μεταξύ τους και κάθε φορά που αγρίευαν πετούσαν πέτρες ο ένας στον άλλον. Απο τον πετροπόλεμο, οι όχθες του Σμόλικα έχουν λευκό χρώμα με μαύρες πέτρες ενώ της Τύμφης, μαύρο χρώμα με λευκές πέτρες. Ένας άλλος θρύλος μιλάει για τον δράκο του Σμόλικα που μεταμορφώθηκε σε κριάρι για να ‘’καταπιεί’’ μέσα στα νερά του τα κοπάδια της περιοχής, εξού και οι βοσκοί δεν πλησιάζουν την λίμνη”. Όμως η μαγεία δεν τελειώνει εδώ. θα τη βρεις στους αλπικούς Τρίτωνες, ένα μικρό αμφίβιο που ζει στα νερά της λίμνης και είναι γνωστό και ως δρακάκι.

Αν κοιτάξεις από ψηλά, το σχήμα της λίμνης μοιάζει με καρδιά. Μπορεί το βάθος της να είναι ακόμα και σήμερα άγνωστο, αλλά το πόσο εντυπωσιακά γαλήνια μοιάζουν όλα είναι κάτι που δεν ξεχνάς εύκολα. Αν κλείσεις τα μάτια και αφεθείς στην ησυχία, μπορείς να ακούσεις ένα ολόκληρο οικοσύστημα να κινείται, να πεθαίνει και να αναγεννιέται. Σηκώνοντας το κεφάλι, θα δεις τον Σμόλικα, το δεύτερο μεγαλύτερο βουνό της Ελλάδας μετά τον Όλυμπο, να στέκει στιβαρός μπροστά σου, καλώντας σε σε μια ακόμη πρόκληση.

“Τι λέτε, θα ανέβουμε κορυφή;’’ ρωτάει ο Χρήστος. Η σωστή προετοιμασία του backpack, από το σπίτι κιόλας, είχε μόλις εξυπηρετήσει τον σκοπό της. Η δροσιά του νερού και η ενέργεια του φαγητού έγιναν θησαυρός γαστρονομίας, το απαραίτητο σκούντημα στην πλάτη που χρειαζόμασταν για συνεχίσουμε.