η μεγαλειωδησ φυση τησ ελατησ τρικαλων

Ανάµεσα στα σηµεία της Ελλάδας που εκθειάζονται από απανταχού λάτρεις της φύσης και του βουνού, η Ελάτη Τρικάλων έχει µια ξεχωριστή θέση. Αυτό είναι το γνωστό. Για εµένα, ήταν απλώς ένας προορισµός που είχα καταφέρει να θαυµάσω εικονικά, µέσα από τα λόγια των άλλων ή µέσα από τις εικόνες που µόνη µου είχα φτιάξει στο κεφάλι µου. Τη στιγµή που µπήκαµε στο αυτοκίνητο, διέγραψα αποφασιστικά κάθε εικόνα που είχα φτιάξει στο µυαλό µου, κάθε προσδοκία για το τι θα αντίκριζα. Σκοπός µου ήταν εξαρχής να βιώσω την εµπειρία αυτή όσο πιο πηγαία µπορούσα. Με καθαρό µυαλό και καθαρό συναίσθηµα.

Στην διαδροµή προσπάθησα να πατήσω pause στις αλλεπάλληλες σκέψεις. Αυτές που δεν σταµατούν, γίνονται ένα µε την βουή της καθηµερινότητας και της πόλης και σου τριβελίζουν συνεχώς το µυαλό, σαν τα κουνούπια το καλοκαίρι. Πήρα µια βαθιά ανάσα και τις αγνόησα. Το µόνο που σκεφτόµουν ήταν το πόσο πολύ ήθελα να κάνουµε µια στάση σε µια από αυτές τις πηγές που βρίσκεις µόνο στο βουνό, ανάµεσα στα δέντρα και που το νερό έχει διαφορετική γεύση και σε αναζωογονεί από µέσα προς τα έξω.

Τελικά, η στάση αυτή δεν έγινε σε κάποια µικρή γούρνα στην άκρη του δρόµου, αλλά στο εργοστάσιο του φυσικού µεταλλικού νερού ΘΕΟΝΗ, εκεί που το νερό αναβλύζει από την φυσική πηγή Γκούρα, σε υψόµετρο 1.100 µέτρων στην οροσειρά των Αγράφων του Νοµού Καρδίτσας, και εµφιαλώνεται χωρίς καµία επεξεργασία. Καθαρό και αγνό, όπως το πίνεις µέσα από τη χούφτα σου, στην πρώτη ευκαιρία που θα σου χαρίσει κάποια πηγή που θα συναντήσεις στο βουνό. Η 100% ανακυκλώσιµη, χάρτινη συσκευασία του Θεόνη, µπήκε αµέσως στο σακίδιο αλλά και στην καρδιά µου. Με Διεθνή Πιστοποίηση FSC και µε µηδενικό αποτύπωµα άνθρακα, αυτή η καινοτόµος συσκευασία είναι µια πραγµατική πράξη αγάπης προς το περιβάλλον. Ακόµα και το πράσινο καπάκι του είναι φτιαγµένο από πλαστικό φυτικής προέλευσης. Μοιάζει στην αρχή περίεργο να κρατάς µια χάρτινη συσκευασία νερού – κι όµως µετά από λίγο βγάζει το τέλειο νόηµα. Η ίδια η συσκευασία µοιάζει να υπογραµµίζει πόσο πολύτιµο είναι το περιεχόµενό της και, τελικά, να σου υπενθυµίζει πως οφείλεις να σέβεσαι την φύση και τον ίδιο τον πλανήτη που σε φιλοξενεί.

Ο ξενώνας Φρετζάτο στην Ελάτη έγινε το σηµείο εκκίνησης της και αφορµή γνωριµίας µας µε το χωριό και ο ιδιοκτήτης του, ο ευγενικός κύριος Γιώργος µας καλωσόρισε στα ζεστά του δωµάτια.. Ξεκινήσαµε να περπατάµε περιµετρικά του χωριού, σε µια διαδροµή περιτριγυρισµένη από ψηλά δέντρα και υπέροχη φύση, ενώ πάντα υπήρχε δίπλα µας ένας φιλικός και αγαπησιάρικος σκύλος, ένας από τους πολλούς “ανεπίσηµους οδηγούς εξερευνήσεων” που βρίσκονται στην Ελάτη, πρόθυµοι να συνοδεύσουν τους επισκέπτες στις περιπλανήσεις τους. Παντού µεγάλα καφετιά φθινοπωρινά φύλλα και, τριγύρω µας, ένα µεγαλείο από χρώµατα και ενέργεια. Κάποια στιγµή, στα µέσα της διαδροµής, βρεθήκαµε µπροστά στην ξύλινη καλύβα του κυρ Ηλία, την ώρα που εκείνος πότιζε τα λαχανικά του κήπου του. Το καλοσυνάτο του χαµόγελο και ο γλυκός του λόγος είχαν µια οικειότητα που δε συναντάς συχνά. Μας καλωσόρισε στο σπιτάκι του, µας άφησε να ξαποστάσουµε στο περβάζι, µας µίλησε για τα µπρόκολα και τα καλαµπόκια του, αυτά που φροντίζει καθηµερινά και µετά, µε τον ενθουσιασµό ενός µικρού παιδιού, µας έδειξε σε βίντεο στο κινητό του τους τέσσερις λύκους που είχαν περάσει µπροστά από το σπίτι του το προηγούµενο βράδυ. Δε ξέρω αν ήταν ο καθαρός αέρας, το γραφικό σκηνικό ή απαλότητα της ίδιας της ατµόσφαιρας που µε έκανε να θέλω απλώς να πάρω βαθιές ανάσες µε κλειστά µάτια. Η µεγαλύτερη αλήθεια είναι πως η χαρά βρίσκεται στα πιο απλά πράγµατα.

Επόµενος προορισµός, ο Κόκκινος Βράχος. Ξεκινήσαµε να ανηφορίζουµε από το χωριό ακολουθώντας το µονοπάτι, απολαµβάνοντας την πράσινη διαδροµή και ανυποµονώντας για τη συνάντησή µας µε την κορυφή. Το καθαρό µονοπάτι µέσα στο δάσος έδινε ρυθµό στα βήµατά µας,, ώσπου προσεγγίσαµε τον µεγάλο βράχο. Σαν άλλοι εξερευνητές, κατακτήσαµε το σηµείο που αποκαλύπτει την οµορφιά του χωριού και µαζί το συναίσθηµα της αγνότητας στην πιο αυθεντική του µορφή. Μικρές κόκκινες σκεπές και καµινάδες έµοιαζαν να ‘’χουχουλιάζουν’’ στις παρυφές του βουνού, αφήνοντας µια αίσθηση ηρεµίας και οικειότητας να πλανάται στην ατµόσφαιρα. Τελικά, όλα είναι καλύτερα όταν τα βλέπεις από ψηλά- κι ας λαχάνιασες για να φτάσεις ως εκεί. Γιατί, όταν πια οι πνεύµονες σου ηρεµήσουν από την έξαψη της στιγµής, θα πιεις εκείνη την πρώτη γουλιά νερό που θα µοιάζει σαν την πρώτη ανάσα ζωής που τόσο έχεις πασχίσει να πάρεις.

Και κάπως έτσι ήρθε το επόµενο πρωί. Μπλούζα, πουλόβερ, παντελόνι, µπουφάν, σκουφί,  γάντια, κάλτσες, παπούτσια. Τσεκ. Πρωινό, ζεστός καφές που σε αγκαλιάζει εσωτερικά,  ανυποµονησία, νύστα που δεν έβγαλες επαρκώς από το πρόσωπο σου, ο ενθουσιασµός για την εµπειρία που θα ακολουθήσει. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχεις ξεκάθαρο στόχο,  απλά την διάθεση να αφεθείς στο καινούργιο. Έτσι και εµείς, αποφασίσαµε να ‘’χαθούµε’’  στο δάσος του Κόζιακα σαν άλλοι κοντορεβυθούληδες και όπου µας βγάλει. Τεράστιες,  χοντρές ακτίνες φωτός προσπαθούσαν να τρυπώσουν ανάµεσα στην πυκνή βλάστηση και τις φυλλωσιές και όπου τα κατάφερναν γεννιόταν µια µικρή στιγµή µαγείας. Σε κάθε βήµα µέσα στα έλατα, τα αιωνόβια πλατάνια, τις φτέρες και τη ζωή του δάσους, η οµορφιά σου έκοβε την ανάσα. Σαν άλλος Ασκληπιός, η ζωή της φύσης έφερνε µια µορφή ίασης για τον καθένα µας.

Στάση για νερό. Η επιβλητικότητα του βουνού επισκιάζει κάθε σκέψη και κάθε συναίσθηµα.  Φτάσαµε σε ένα σηµείο που τα σύννεφα απλώνονται σαν µια µεγάλη θάλασσα ακριβώς κάτω από τα πόδια σου, εκεί που πραγµατοποιούνται οι ευχές. Μια στροφή, δυο στροφές και ένα πανέµορφο λιβάδι απλώθηκε στα πόδια µας ενώ ένα από τα πιο όµορφα καταφύγια που έχω συναντήσει µέχρι σήµερα στα ταξίδια µου, στεκόταν σαν φρουρός της κορυφής. Ένα ‘’Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι’’, πέτρινο µε πράσινη σκεπή και ένα µεγάλο περβάζι µε ξύλινα µοναστηριακά τραπέζια. Μπορεί να ήταν κλειστό αλλά ήταν ξεκάθαρο το πόσο όµορφες στιγµές είχε φιλοξενήσει. 

Μισή ώρα από το καταφύγιο, η κορυφή Αστραπή στα 1901 µέτρα περιµένει να την κατακτήσεις. Μια σκέψη έπαιζε στο µυαλό µου, σε εκείνο ακριβώς το σηµείο. Το πόσο βιαζόµαστε. Βιαζόµαστε να ξυπνήσουµε, να ντυθούµε, να δουλέψουµε, να φάµε, να κοιµηθούµε. Βιαζόµαστε στις συζητήσεις, στις επαφές, στις σχέσεις, να κάνουµε, να µιλήσουµε. Κάνε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Η φύση όµως δεν βιάζεται. Η φύση παίρνει τον χρόνο της, όλα γίνονται στον χρόνο που είναι να γίνουν. Καµία βιασύνη, κανένα άγχος. Κι εµείς ξεχνάµε τα µαθήµατα αυτά της Δασκάλας. Ξεχνάµε να παρατηρήσουµε, να κάνουµε ένα βήµα πίσω και να αφήσουµε τον χρόνο και τη φυσική ροή των πραγµάτων να φέρουν την εξέλιξη. Ξαπλώσαµε στα γρασίδια του καταφυγίου, µε τους ήχους της φύσης να µας νανουρίζουν και κοιµηθήκαµε για δέκα λεπτά. Οµόφωνη απόφαση η επιστροφή µας.

Είµαι στην διαδροµή του γυρισµού προς την Αθήνα. Το µόνο που µπορώ να σκεφτώ είναι το πώς θα µπορέσω να κρατήσω αυτή την αίσθηση αγνότητας που κρατούσα όλες αυτές τις ηµέρες. Έβγαλα από το σακίδιο τη χάρτινη συσκευασία ΘΕΟΝΗ, ευτυχώς είχε µείνει ανέγγιχτη κάτω από πράγµατα και ρούχα. Μια γουλιά είχε µείνει µέσα. Την ήπια ολόκληρη,  χωρίς να πάρω ανάσα. Σκέφτηκα την πηγή Γκούρα, µε το νερό να τρέχει άφθονο, πηγή ζωής. Κι ακόµα κι αν η ζωή φέρνει αλλαγές που σε κάνουν µερικές φορές να στερεύεις, να θυµάµαι αυτή την πηγή που ό,τι κι αν γίνει, ρέει µε αφθονία και ανά πάσα στιγµή µπορείς να κάνεις µια παύση και να πιείς µια γουλιά νερό.

*It is forbidden to republish, use photographic material and anything else without the consent of the author.

Κείμενο © λ3 by Mary Retsina

Φωτογραφία © λ3 by Christos Tzoutis & Giannis Paraskevas

#lovenlivelife

Contact Us
Subscribe to Newsletter

Shopping cart0
Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι!
Συνέχεια Αγορών
0