16.6 Καταφύγιο: ουδέτερο

Eκεί που κάποιος είναι ή αισθάνεται προστατευμένος από κάτι εχθρικό ή απειλητικό. Ή αλλιώς το safe place μας.

Κλείνω τα μάτια μου και δίνω σχήμα, μυρωδιά και χρώμα στο δικό μου καταφύγιο. Είναι πολύ μικρό, αλλά χωράει το όλο μου.
Εκεί μέσα νιώθω προστατευμένη και γεμάτη. Και όταν χάνομαι, είναι το μοναδικό μέρος που πάντα θα βρίσκω.
Ξέρω που είναι, χωρίς οδηγίες και χάρτες. Αν ακολουθήσω με την μνήμη τις καμπύλες του, θα το παραλληλίσω με δυο ζευγάρια χέρια. Αν αφεθώ στην μυρωδιά του, σίγουρα θυμίζει θάλασσα,αλάτι και εκείνον.

Το καταφύγιο μου είναι μπλε.
Έτσι το θέλησα.
Για να μου θυμίζει όλες τις όμορφες μου αναμνήσεις.

Τα παιδικά μου καλοκαίρια,

την φιγούρα του μπαμπά μου μπροστά στο μπλε της θάλασσας,

το μπλε βραχιόλι της μαμάς μου,

το μπλε μαγιό της λατρεμένης μου γιαγιάς.

Το πρωταρχικό μου και πλέον ριζωμένο στην αιωνιότητα, καταφύγιο μου.

Στις 16.6 στα Κουφονησια ενώθηκα με το δικό μου καταφύγιο.
Ο γάμος μας έγινε πάνω στην θάλασσα, με όλα τα λατρεμένα μας πρόσωπα δακρυσμένα και εμάς γεμάτους από χαρα.

Στο Neo Remezzo κυμάτιζε μια πειρατική σημαία και ένα μεγάλο πειρατικό γλέντι είχε στρωθεί για εμάς. Η σημαία μας ακόμα κυματίζει, εκεί για να μας θυμίζει όλους πως περάσαμε την πιο τέλεια μέρα της ζωής μας. Δίπλα στο κύμα.

Στο δαχτυλίδι μου γραμμένη μια λέξη:
ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ.

Να που όλα, τελείως αρμονικά οδηγούν τελικά σε ένα καταφύγιο.

Στο βάθος ακούγεται ένα ραδιοφωνο και από πίσω οι στίχοι και η μελωδία του Φοίβου. Όλοι ξέρουμε ποιου Φοίβου. Κι εμείς σιγοτραγουδάμε αγκαλιασμένοι:

“Αγάπη μου η ζωη δεν καθορίζεται

Πρώτα την καίτε και ύστερα την βρίζετε,

Μα εσύ και εγώ περνάμε μια ζωη σε ένα λεπτό

Κι ύστερα το χαρίζουμε και αυτό.

Δεν ξέρω πως

Σε βλέπω κι όταν σβήνουμε το φως

Και θησαυρίζει ο κόσμος ο κρυφός.”

*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.

Κείμενο © λ3 by Malevi

Φωτογραφία © λ3 by Fabio Kraniotis & George Dosis

#lovenlivelife

Patrick Leigh Fermor