Πάπιγκο, Αστράκα, Τύμφη

Τα καλώδια της υψηλής γέφυρας «Χαρίλαος Τρικούπης» ή αλλιώς Ρίου – Αντίρριου, μπερδεύουν το βλέμμα καθώς τα κοιτώ από το τεράστιο παρ μπριζ του Defender, όσο τη διασχίζουμε. Το εφέ δημιουργεί μια αίσθηση vertigo όπως οι λευκές γραμμές εναλλάσσονται με το βαθύ μπλε του ουρανού. 

Πριν από λίγη ώρα ξεκινήσαμε από το προκαθορισμένο σημείο του ραντεβού μας με τον Ορέστη, τον Ορέστη και τον Κώστα. Πέντε άνθρωποι μέσα στο ευρύχωρο και άνετο σαλόνι του Defender. Πέντε άνθρωποι με εξοπλισμό ο οποίος μόνο με μετακόμιση θα μπορούσε να παρομοιασθεί. Κάμερες, drones, βιντεοκάμερες, εξοπλισμός για διανυκτέρευση στο βουνό, τρόφιμα καθώς και διάφορα gadgets αλλά και πολλά περιττά, όπως κάθε άνθρωπος κουβαλά σε ένα ταξίδι, υπολογίζοντας ακόμη και το χειρότερο σενάριο. Αν και το οπτικό αποτέλεσμα θυμίζει… φορτωτική, η θηριώδης δύναμη και η αίσθηση ασφάλειας που προσφέρει το Defender, αψηφούν αυτήν την πραγματικότητα. Ο Χρήστος οδηγεί με άνεση και την εξοικείωση την οποία έχει κερδίσει με το συγκεκριμένο όχημα, κάνοντας το ταξίδι μας προς το Πάπιγκο μια απολαυστική μετάβαση. 

Η ομάδα της ανάβασης στο Ορειβατικό Καταφύγιο Αστράκας, με απώτερο στόχο τη διανυκτέρευση και την επίσκεψη στη Δρακόλιμνη της Τύμφης την επόμενη ημέρα, είναι στην ώρα της. Η συνάντηση με τους ετερόκλητους, από πολλά διαφορετικά μέρη της χώρας ορμώμενους αλλά με κοινή αγάπη για το βουνό και την πεζοπορία, συνοδοιπόρους, γίνεται στο Μικρό Πάπιγκο, αρχή του μονοπατιού με υψομετρική περίπου 1000μ προς το Καταφύγιο Αστράκας. Ο ουρανός έχει μια μολυβί απόχρωση με σύννεφα ανάγλυφα, γρήγορα, ταξιδιάρικα. Η βροχή φλερτάρει με τις τρεισίμιση ώρες της ανάβασης και με την ελαφριά ανησυχία μιας ξαφνικής μπόρας. Τα καταπράσινα βουνά κάτω από τα κάθετα βράχια τα οποία κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας δηλώνοντας ποιος έχει την εξουσία στην περιοχή, μοιάζουν ψεύτικα, κοροϊδευτικά, στα όρια του κιτς. Τόση ομορφιά ! Με κάνει να ξεχνώ ότι, για ακόμη μια φορά έχω κάνει το ίδιο λάθος ξεκινώντας την ανάβαση με περίπου 35 κιλά σακίδια και εξοπλισμό στην πλάτη και στο στήθος. Τώρα πια όμως δεν υπάρχει χρόνος για δεύτερες σκέψεις. 

Η ανάβαση είναι μέτρια προς απαιτητική. Το έδαφος στο σηματοδοτημένο μονοπάτι είναι σε εναλλαγές, από χοντρό χαλίκι, καλά πατημένο χώμα, κάποια δοκάρια στήριξης του εδάφους στην αρχή, τεράστιες κοτρόνες οι οποίες χρησιμεύουν ως σκαλοπάτια. Ανά στιγμές νιώθουμε λίγο σπρέι στα πρόσωπά μας αλλά η βροχή που φοβόμασταν δεν ήρθε ποτέ κατά τη διάρκεια της ανάβασης. Οι κουβέντες μεταξύ μας είναι λίγες καθώς οι αναπνοές έχουν ρυθμό και οι σκέψεις επίσης. Το τοπίο είναι μαγικό. Οι τέσσερις στάσεις μέχρι τον προορισμό, κατά τη διάρκεια αυτών των 3 ½ ωρών, δημιουργούν τις πρώτες γνωριμίες. Οι χρωματικοί συνδυασμοί του καθένα ξεχωριστά, από το σακίδιο, στο ρουχισμό, από τα μαντήλια μέχρι τα καπέλα, έχουν αρχίσει να μας ταξινομούν στο υποσυνείδητό μας. Τα ονόματα δεν θα αργήσουν να εμπεδωθούν. 

Η θέα του καταφύγιου ψηλά, πάνω από την οπτική γωνία, με φόντο το γκρίζο ουρανό, μοιάζει να μην μικραίνει την απόσταση καθώς νωχελικά ανεβαίνουμε τα τελευταία μέτρα μέχρι την πόρτα του. Η κούραση έχει αρχίσει να αφήνει το στίγμα της. Σαν να ήχησε ένα σύνθημα και η βροχή ξαφνικά άρχισε να χτυπά τα παράθυρα της πέτρινης υπερκατασκευής του Καταφύγιου, κλείνοντάς μας το μάτι θαρρείς για την προσπάθειά μας να έρθουμε μέχρι εδώ. Φαγητό, αφεψήματα, άλλα ποτά, μουσική και νέες γνωριμίες γέμισαν το χώρο ενώ έξω, οι ριπές του φωτός του φεγγαριού επάνω στα άγρια βράχια της Αστράκας, εναλλάσσονται με ριπές αέρα και νερού το οποίο ο δυνατός αέρας ταξιδεύει μέχρι εδώ. 

Αφήνοντας τα περιττά βάρη και σακίδια στο χώρο του καταφυγίου, η επόμενη ημέρα ξεκινά με την ανάλαφρη, πια, ανάβαση μέχρι τη Δρακόλιμνη της Τύμφης, σε υψόμετρο 2.050 μ 

Μία ώρα βόλτας, κυριολεκτικά, σε ένα τοπίο αλπικό, με ελάχιστα κοντά δέντρα, γεμάτη λουλούδια της άνοιξης, τη σκιά της κορυφής Αστράκα και κάποια σημάδια άγριων αιγών κάπου στο βάθος. Νωρίς το πρωί έχουμε ξεκινήσει την ανάβαση, κόσμος δεν υπάρχει ακόμη στο ορειβατικό μονοπάτι. Οι περισσότεροι επισκέπτες έρχονται εδώ για μονοήμερη πεζοπορία, ξεκινώντας το πρωί από το Μικρό Πάπιγκο, κάνοντας μια μικρή στάση στο καταφύγιο, συνεχίζοντας προς τη λίμνη και κατεβαίνοντας πια πάλι προς το χωριό και τις φιλόξενες και πεντανόστιμες ταβέρνες του. Αυτό το γεγονός μας δίνει ένα δίωρο προβάδισμα αλλά και τη μοναδική αίσθηση της «ανακάλυψης» ενός μοναδικού φυσικού τοπίου χωρίς κόσμο. 

Η λίμνη στέκει εκεί, ανάμεσα σε απαλά, καταπράσινα λιβάδια με γλυκιές καμπύλες και τον καμβά του ουρανού και της Αστράκας στον ορίζοντα. Η γαλήνη είναι αυτόματη. Ο ασθενικός ήλιος ζεσταίνει κάπως την ατμόσφαιρα και, σε μια αυτόματη σαν προσυνεννοημένη κίνηση, οι περισσότεροι βγάζουμε τα παπούτσια μας και ερχόμαστε σε επαφή με το νωπό χορτάρι και την ενέργεια που ο τόπος προσφέρει. Η Μίρκα προσφέρει ασκήσεις διατάσεων και αναπνοών λίγο πιο πέρα, στο ιδανικότερο σημείο του πλανήτη για κάτι τέτοιο. Ο Χρήστος με τον Ορέστη, τον έναν από τους δύο, σκαρφίζονται απίθανούς καφέδες εσπρέσο με έναν εντυπωσιακό φορητό εξοπλισμό ο οποίος καταλαμβάνει μηδαμινό χώρο και, μετά από λίγα λεπτά, αφού και τα drone έχουν καλύψει τις ανάγκες οπτικού υλικού, η ησυχία κυριαρχεί μεταξύ μας. Ο καθένας μόνος του και παράλληλα όλοι μαζί, σε αυτήν την απίθανη εμπειρία.