Oι πρώτες φθινοπωρινές εξορμήσεις σε έξι χωριά της Ελλάδας

Υπάρχει μια εποχή που η φύση σβήνει σιγά σιγά τα έντονα χρώματα του καλοκαιριού και φορά την πιο μελαγχολική αλλά και πιο ποιητική φορεσιά της. Τα πρωινά που η δροσιά ξυπνάει το πρόσωπο, τα απογεύματα που το φως μαλακώνει και γίνεται χρυσαφί, και τα βράδια που το πρώτο τσουχτερό κρύο σε κάνει να αναζητάς την αγκαλιά ενός χοντρού φούτερ και μιας κούπας ζεστής σοκολάτας. Είναι το φθινόπωρο, μια εποχή που προσκαλεί σε περιπλάνηση, σε αναζήτηση της φύσης λίγο πριν εκείνη παραδοθεί στον λήθαργο του χειμώνα.

Προσκεκλημένοι κι εμείς σε αυτόν τον καμβά, βαμμένο σε χρυσαφένιες, βαθυκόκκινες και καστανές αποχρώσεις, επιβιβαζόμαστε στο όχημά μας με προορισμό μερικά από τα ομορφότερα φθινοπωρινά χωριά της Ελλάδας. Το ραδιόφωνο παίζει χαμηλόφωνα μελωδίες που μοιάζουν να χορεύουν με τον άνεμο, ενώ φύλλα ανακατεμένα από τη φύση στρώνουν τον δρόμο. Το βλέμμα μου καρφώνεται στο παράθυρο, για να μη χάσω ούτε καρέ από αυτή τη φίνα, κινηματογραφική διαδρομή. Από τις λίμνες των Πρεσπών ως τα δάση της Ορεινής Ναυπακτίας και τις πλαγιές του Πηλίου, κάθε τόπος αποκαλύπτει και μια μοναδική πτυχή αυτής της μεταβατικής εποχής.

Άγιος Γερμανός: Στο τριεθνές των Πρεσπών

Στη βορειοδυτική άκρη της Ελλάδας, εκεί που τα σύνορα συναντιούνται και η φύση υφαίνει ένα διαφορετικό σύμπαν βρίσκονται οι Πρέσπες και η γαλήνια ατμόσφαιρά τους. Στην αγκαλιά της Μικρής Πρέσπας, ο Άγιος Γερμανός μοιάζει με καρτ-ποστάλ που ζωντανεύει και στολίζει την υδάτινη επιφάνειά της. Τα λιθόστρωτα σοκάκια, τα πέτρινα αρχοντικά και ο ιστορικός ναός του 11ου αιώνα δημιουργούν ένα σκηνικό που αναδίδει γαλήνη και χαρίζει έναν περίπατο σαν ταξίδι πίσω στον χρόνο. Το φθινόπωρο εδώ φέρνει μια σπάνια αρμονία: οι λίμνες καθρεφτίζουν τον ουρανό που βαραίνει, ενώ οι καλαμιώνες παίρνουν αποχρώσεις κεχριμπαριού και ο ήχος των αμέτρητων πουλιών συντροφεύει τον επισκέπτη σε κάθε λεπτό.

Στο πετρόκτιστο Νυμφαίο

Στη Φλώρινα, τα πρώτα τζάκια έχουν ήδη αρχίσει να σιγοκαίνε, σκορπώντας στον αέρα εκείνη τη γνώριμη, χειμωνιάτικη μυρωδιά που σε κάνει να αναζητάς τη θαλπωρή. Εκεί, σ’ ένα υψόμετρο 1.350 μέτρων, στέκει κουρνιασμένο το περήφανο Νυμφαίο, με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική του από πέτρα και σχιστόπλακα, σαν να ξεπήδησε από σελίδες παλιάς εποχής. Τα δάση οξιάς που το αγκαλιάζουν, αλλάζουν μορφή με κάθε φύσημα του ανέμου, ντύνοντας το τοπίο άλλοτε με πορφυρές κι άλλοτε με βαθιές χρυσαφιές αποχρώσεις.

Μέσα στα πετρόχτιστα του χωριού, ξεχωρίζει η Νίκειος Σχολή, το ιστορικό σχολείο με την καλοφροντισμένη αυλή και τον χαρακτηριστικό πυργίσκο με το ρολόι. Κι από μια τέτοια εξόρμηση, δεν θα μπορούσε να λείπει μια στάση στο καταφύγιο του Αρκτούρου, εκεί όπου φιλοξενούνται αρκούδες που κάποτε ζούσαν αιχμάλωτες ή έχουν βρεθεί τραυματισμένες. Η επίσκεψη εδώ σου θυμίζει με ευλάβεια τη δύναμη της φύσης – πώς γιατρεύει, πώς ξαναγεννά.

Φιδάκια Ευρυτανίας: το χωριό που αγναντεύει τη λίμνη

Κρυμμένο σε υψόμετρο 920 μέτρων, τα Φιδάκια Ευρυτανίας είναι ένας τόπος που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Από εδώ ξεδιπλώνεται η θέα προς την τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, με την επιφάνειά της να λαμπυρίζει κάτω από τον φθινοπωρινό ήλιο. Το χωριό είναι μικρό και πετρόχτιστο, με σπιτάκια που στέκουν σαν απομεινάρια εποχής αλλοτινής. Ξεχωρίζει ο Ναός της Γέννησης της Θεοτόκου με τον γαλάζιο τρούλο και το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ τα 95 σκαλοπάτια που οδηγούν στα αλώνια χαρίζουν την ομορφότερη θέα, από την γέφυρα της Επισκοπής και τα φιορδ της λίμνης έως τις απόκρημνες κορυφές των Αγράφων που την αγκαλιάζουν σαν κορνίζα.

Γραμμένη Οξyά: φθινοπωρινός παράδεισος

Στην καρδιά της Ορεινής Ναυπακτίας, φωλιασμένη μέσα στο απέραντο δάσος της οξιάς, ξεδιπλώνεται η Γραμμένη Οξυά, ένας τόπος που μοιάζει να έχει ξεχαστεί από τον χρόνο, λουσμένος στα χρώματα και τα αρώματα του φθινοπώρου. Το χωριό ξεπροβάλλει ήσυχα μέσα από το πράσινο, σαν να αναδύεται από την αγκαλιά του δάσους που το βαφτίζει με το όνομά του. Εκεί, οι πεζοπορίες δεν είναι απλώς βόλτες στη φύση, είναι ταξίδια αισθήσεων. Ο αέρας ανασαίνει φρεσκάδα, και το βλέμμα συχνά σταματά σε μανιτάρια που ξεφυτρώνουν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα φύλλα. Σε κάθε μονοπάτι, πετρόχτιστες βρύσες αναβλύζουν δροσιά και παράδοση, ενώ κάθε στροφή του δάσους μοιάζει να κρύβει μια ιστορία, έναν ψίθυρο από το παρελθόν. Είναι ένας τόπος αυθεντικός, που δεν χρειάζεται πολλά για να σε κερδίσει, μόνο να τον αφήσεις να σου μιλήσει.

Μηλιές: η μικρογραφία του Πηλίου

Το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων, είναι τόπος θρύλων και παραμυθιών, με εικόνες που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από σελίδες παραμυθιού. Ανάμεσα στα πιο όμορφα και εντυπωσιακά χωριά, με ιστορία που αφήνει το αποτύπωμά της σε κάθε γωνιά, ξεχωρίζουν οι Μηλιές. Το φθινόπωρο, φορούν τα καλύτερά τους: η πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο, τα λιθόκτιστα αρχοντικά και τα καλντερίμια που μοσχοβολούν αρώματα της γης, συνθέτουν ένα σκηνικό βγαλμένο από καρτ ποστάλ μιας άλλης εποχής.

Στο χωριό αξίζει να επισκεφθείτε τη φημισμένη βιβλιοθήκη του 19ου αιώνα, ένα στολίδι γνώσης και πολιτισμού, αλλά και να ζήσετε τη μοναδική εμπειρία του θρυλικού «Μουτζούρη», του ατμοκίνητου τρένου του Πηλίου. Η διαδρομή ως τα Άνω Λεχώνια, ανάμεσα σε καταπράσινες πλαγιές και πέτρινα γεφύρια, μεταμορφώνεται το φθινόπωρο σε ένα ταξίδι στις αποχρώσεις του χρυσού και του βαθύ κόκκινου.

Γουμένισσα: στους πρόποδες του Πάικου

Στους κατάφυτους πρόποδες του όρους Πάικου, εκεί όπου η φύση απλώνει απλόχερα τη γαλήνη της και το μεγαλύτερο δάσος καστανιάς απλώνει τη σκιά του, ξεπροβάλλει η Γουμένισσα – ένας τόπος με ξεχωριστό μακεδονίτικο χαρακτήρα. Το φθινόπωρο η καρδιά της Γουμένισσας χτυπά στην πλατεία Θάνου Ζελέγκου, κάτω από τα πλατάνια που ντύνονται σε τόνους της ώχρας και του χαλκού. Τα γάργαρα νερά που κυλούν από τις πηγές συνοδεύουν ήσυχα κάθε βήμα, καθώς περιπλανιέσαι στα λιθόστρωτα σοκάκια και θαυμάζεις τα πετρόκτιστα αρχοντικά.

Η Γουμένισσα είναι το άρωμα από τοπικά κρασιά που παλαιώνουν υπομονετικά σε οινοποιεία με ιστορία, είναι η γεύση της γης, το μεράκι των ανθρώπων της μα και η μουσική. Εκεί, στα γραφικά δρομάκια ή στις γιορτές, τα «χάλκινα» ζωντανεύουν με τον μοναδικό τους ρυθμό και με κάθε αφορμή την παράδοση του τόπου.

Ένα ταξίδι που μυρίζει φθινόπωρο

Κάθε χωριό κρύβει μέσα του έναν ολόκληρο κόσμο, ένα ψηφιδωτό από τοπία, ιστορίες και παραδόσεις που στέκουν αγέρωχες στον χρόνο. Το φθινόπωρο, όταν η φύση αλλάζει πρόσωπο και η μέρα μικραίνει απαλά, η Ελλάδα αποκαλύπτει μια πιο ήσυχη, σχεδόν ποιητική εκδοχή του εαυτού της.

Είναι η εποχή που όλα γύρω γίνονται πιο μαλακά, πιο στοχαστικά. Στις Πρέσπες, οι λίμνες καθρεφτίζουν τον ουρανό με γαλήνη που δεν συναντιέται αλλού. Στην Ορεινή Ναυπακτία, τα καστανοδάση ανασαίνουν σιωπηλά, σκορπώντας μυρωδιές γης και βρεγμένου φύλλου. Και στα καλντερίμια του Πηλίου, κάθε βήμα ηχεί σαν ανάμνηση, καθώς η ζωή σε αυτούς τους τόπους κυλά πιο αργά, πιο ουσιαστικά.

Είναι αυτή η γλυκιά μετάβαση από τη ζωηρή ανεμελιά του καλοκαιριού στη σιωπηλή θαλπωρή του χειμώνα που κάνει το φθινόπωρο τόσο ξεχωριστό. Και κάθε γωνιά της χώρας, γίνεται αφορμή για να σταθείς, να αναπνεύσεις βαθιά και… απλώς να νιώσεις.

*It is forbidden to republish/ use photographic material or any part of the article without the author’s consent.

Κείμενο © λ3 by Filia Diamitriadi 

Φωτογραφία © λ3 by Armandos Kyriakis, Christos Tzoutis, Yannis Papanastasopoulos

#lovenlivelife