Μια νέα σελήνη γεννιέται στην Ευρυτανία

Το ξύπνημα της Κυριακής

Είναι μαγικό το τι μπορεί να κάνει ένα χωριό, ένα καλό στρώμα και λίγες αχτίδες φωτός σε ένα πρωινό σου. Όχι ένα από αυτά τα ανήμπορα, που σε είχαν καταπιεί τελευταία. Αλλά ένα από εκείνα τα άλλα, αυτά που, όσο κουρασμένος κι αν έχεις πλαγιάσει, ξυπνάς ξανά «ζωντανός». Γιατί το να επιβιώνεις, δεν συνεπάγεται απαραίτητα πως παραμένεις ζωντανός.

Ξύπνησα λοιπόν και, πετώντας το αφράτο πάπλωμα που με αγκάλιαζε όλη τη νύχτα, σχεδόν πήδησα από το κρεβάτι μου για να ακολουθήσω το φως που ξεδιπλωνόταν στο δωμάτιό μου.

Ένα δεξί στρίψιμο στο πόμολο, ένα ελαφρύ τρίξιμο της μπαλκονόπορτας και ο φρέσκος κρύος αέρας άγγιζε ήδη το πρόσωπό μου. Το δωμάτιο πλημμύρισε ενέργεια, και με ένα μόλις βήμα βρέθηκα έξω. Πλέον είχα όλο το Μεγάλο Χωριό μπροστά μου. Η Καλιακούδα ήταν στα αριστερά, χιονισμένη και επιβλητική να με κοιτάει από ψηλά. Μπροστά μου η Χελιδόνα, επίσης στα λευκά, ως προέκταση της νοητής ευθείας που σχηματιζόταν από εμένα, το κέντρο του χωριού και το παλιό Μικρό Χωριό. Ενώ τα μάτια μου δεν ήξεραν πού να πρωτοεστιάσουν, ένιωσα να τρέμω λίγο. Τα πόδια μου ήταν γυμνά.

Επανερχόμενη στην πραγματικότητα και ψάχνοντας τις κάλτσες μου, έδωσα σημασία σε μία αίσθησή μου, που τόση ώρα είχα κάπως αμελήσει. Την ακοή. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπορούσες εύκολα να διακρίνεις τις ψαλμωδίες. Η Κυριακάτικη λειτουργία είχε ξεκινήσει. Σχεδόν μύριζες το λιβάνι που έφερνε την παιδική σου ηλικία λίγο πιο κοντά. Και ξάφνου μια καμπάνα. «Άραγε να ήταν η πρώτη, η δεύτερη ή η τρίτη αυτής της λειτουργίας;» συλλογίστηκα.

Ο ελληνικός ήταν ήδη στην φωτιά. Ο Χρήστος είχε ξυπνήσει και το μπαλκόνι ήταν το τέλειο σημείο για τον πρώτο καφέ της μέρας. Ένας δεύτερος στην πλατεία ήταν μονόδρομος. Με ένα ζεστό τοστ, ένα κομμάτι από το θρυλικό γαλακτομπούρεκο του μαγαζιού, και ένα από το λιγότερο γνωστό, αλλά προσωπικό αγαπημένος μας, το εκμέκ τους. Η μέρα ξεκίνησε όπως πρέπει στο «Γαλακτομπούρεκο του Καρβέλη».

Κι έτσι πήραμε τον δρόμο.