Βουτιά με τους Καρχαρίες στα Νησιά Γκαλάμπαγκος

Το φουσκωτό καβαλάει υπομονετικά τα αφρισμένα κύματα που περιτριγυρίζουν το βραχώδη σχηματισμό, γνωστό ως “Αψίδα του Darwin”. Μόλις έχουμε αναδυθεί από την τελευταία κατάδυση στο “θέατρο”, όπου παρακολουθήσαμε μια μεγαλοπρεπή παρέλαση σφυροκέφαλων καρχαριών. O βράχος κοιτάζει τα κύματα περήφανα, υπεροπτικά, σχεδόν προκλητικά. Φοράμε ακόμα τις στολές μας και καθώς ο ήλιος αποσύρεται πίσω από την αψίδα, ο οδηγός του φουσκωτού μας τοποθετεί στην κατάλληλη γωνία, ώστε η κόκκινη σφαίρα να βρεθεί στο κέντρο της. Τα “κλικ” των φωτογραφικών μηχανών πλαισιώνουν τα κρωξίματα ενός σμήνους από boobies που κάνει κύκλους γύρω από το κοντινό νησί του Darwin. Στο βάθος, ένα κοπάδι από περίπου εκατό δελφίνια εκτελούν περίτεχνες φιγούρες στον αέρα, παίζοντας με την ανεμελιά που μόνο πλάσματα που αδιαφορούν για το μέλλον τους μπορεί να διαθέτουν. Όπως τα παιδιά.

Χαμογέλασα. Ήμουν εδώ. Μ’ ένα σκάφος που το λένε Calypso…

Ήμουν παιδί όταν πρωτοάκουσα για τα νησιά Γκαλάπαγκος. Ένα μέρος που μου φαινόταν τόσο μακρινό και απρόσιτο, όσο τ’ αστέρια. Έφτιαξα στο μυαλό μου μια εικόνα-ύμνο στη θαλάσσια πανίδα. Για ένα μέρος όπου τα ζώα της θάλασσας συνεχίζουν να ζουν ανεπηρέαστα από τις εξελίξεις στον υπόλοιπο πλανήτη. Ένα μέρος όπου τα νέα για την κυριαρχία του ανθρώπου δεν έχουν φτάσει ακόμα. Μεγαλώνοντας, τα ντοκιμαντέρ του Κουστώ και του Άτενμποροου ενίσχυσαν αυτήν την εικόνα, δίνοντάς της ένα πιο σαφές περίγραμμα κι ένα πιο ρεαλιστικό περιεχόμενο. Ασχολούμενος με τις καταδύσεις και περιπλανώμενος ανά τον κόσμο, σπάνια συναντούσα κάποιον που να έχει βρεθεί εκεί, κι όταν αυτό συνέβαινε, τον αντιμετώπιζα με το σεβασμό ενός ορειβάτη που συναντάει τον Χίλαρι. Γιατί τα νησιά Γκαλάπαγκος αποτελούν το Έβερεστ των απανταχού δυτών.

Ένας χρόνος συνεχόμενης παραμονής στην Ελλάδα και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα στον ταξιδιωτικό κόσμο. Η αγαπημένη μου Ινδονησία παρέμενε κλειστή κι οι επιλογές περιορισμένες. Η ιδέα να ξεκινήσω με ένα liveaboard είχε αρχίσει να ωριμάζει, καθώς μου φαινόταν μια καλή ευκαιρία για να προσαρμοστώ και πάλι σε συνθήκες ταξιδιού, ξεκινώντας από έναν περιορισμένο, ασφαλή χώρο. Και τότε εμφανίστηκαν μπροστά μου οι προσφορές. Tα περισσότερα σκάφη στα Galapagos, είχαν ρίξει τις τιμές τους από 30-50%. Κι η ενδοχώρα του Εκουαδόρ μου έκλεινε το μάτι πονηρά για τη συνέχεια. Έκλεισα εισιτήρια και liveaboard με (όχι και τόσο) συνοπτικές διαδικασίες, κι ακριβώς ένα χρόνο και δύο μέρες μετά την τελευταία μου άφιξη στην Ελλάδα, βρισκόμουν στη θέση 23F της πτήσης της KLM για Άμστερνταμ, χαμογελώντας κάτω από τη μάσκα μου. Μία διανυκτέρευση στο Άμστερνταμ και μία στο Κίτο, ώσπου να βρεθώ στην τρίτη και τελευταία πτήση για Baltra, το ένα από τα δύο αεροδρόμια που συνδέουν τα νησιά με την ενδοχώρα. Ούτε 45 ώρες μετά την αναχώρησή μου, εισέπνεα τον ίδιο αέρα που κάποτε είχε αναπνεύσει ο Δαρβίνος. Μια σκέψη τελείως αντίθετη με το ορθολογικό μου πνεύμα, αλλά όταν πραγματοποιείς τα παιδικά σου όνειρα, επιτρέπεται να σκέφτεσαι και σαν παιδί.

Τα αρχιπέλαγος των Galapagos αποτελείται από 128 ηφαιστειακά νησιά και βραχονησίδες, που βρίσκονται 906 χιλιόμετρα ανατολικά από τα παράλια του Εκουαδόρ, στο οποίο και ανήκουν, ενώ ο πληθυσμός τους αγκίζει τους 25.000 κατοίκους. Η επικρατέστερη εκδοχή λέει πως πήραν το όνομά τους από τη λέξη galapago, που σημαίνει σέλα, λόγω του σχήματος των γιγάντιων ενδημικών χελώνων.

Προσγειωθήκαμε στο Baltra και για να φτάσουμε στο Santa Cruz, το κεντρικό νησί, μας μετέφερε ένα λεωφορείο στο μώλο, όπου με βάρκα περάσαμε τον μικρό πορθμό που τα χωρίζει. Οι πρώτες φώκιες έκαναν την εμφάνισή τους μπουσουλώντας αμέριμνες ανάμεσα στα πόδια μας. Όπως θα διαπίστωνα σύντομα, η φύση θα έκανε αισθητή την παρουσία της σε κάθε βήμα μου από εδώ και πέρα…

Το Puerto Ayora, η πρωτεύουσα του νησιού, είναι πολύ πιο αναπτυγμένο απ’ όσο περίμενα, χωρίς όμως άσχημο αισθητικό αποτέλεσμα. Ένας φαρδύς ποδηλατόδρομος πλαισιώνει τον κεντρικό δρόμο, που εκτείνεται παράλληλα με τη θάλασσα, χωρίς να προσφέρει όμως άμεση πρόσβαση σ’ αυτή. Περιποιημένα καφέ, εστιατόρια και μαγαζιά βρίσκονται εκατέρωθεν του δρόμου, ενώ όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο τόσο μειώνονται τα τουριστικά και αυξάνονται τα τοπικά μαγαζιά και εστιατόρια, που προσφέρουν πλήρες γεύμα, με σούπα, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο για 5 δολάρια. Χάζεψα από το δωμάτιό μου τους πελαργούς να εκτελούν τις καταδρομικές πτήσεις τους πάνω από το νερό και την κεντρική προβλήτα το βράδυ, και τα καρχαριάκια black tips να περιπολούν στα ρηχά, ψάχνοντας τροφή. Οι φώκιες, κάπου-κάπου, άφηναν τα παγκάκια στα οποία ήταν συνήθως ξαπλωμένες και εμφανίζονταν ως guest-stars, κολυμπώντας ανάμεσα στους καρχαρίες. Είναι εντυπωσιακό το πόσο αργά είναι αυτά τα ζώα στη στεριά και πόσο γρήγορα στη θάλασσα.

Την επόμενη μέρα συνάντησα τον Paulo, τον έναν από τους 2 dive masters του σκάφους, και με ταξί-pick up επιστρέψαμε στο μώλο για να επιβιβαστούμε. Εντελώς τυχαία είχα κλείσει ένα από τα δύο πολυτελέστερα καταδυτικά σκάφη της περιοχής. Στα Galapagos υπάρχουν συνολικά 12, ενώ αρκετά άλλα κάνουν μόνο επίγειες εκδρομές. Η προστασία του περιβάλλοντος στο θαλάσσιο πάρκο ρυθμίζεται αυστηρά και για τα liveaboards ορίζονται προκαθορισμένες ημερομηνίες που μπορούν να επισκεφθούν κάθε καταδυτικό σημείο, ώστε να αποφεύγεται η παρουσία πολλών δυτών ταυτόχρονα. Δεδομένου ότι κάθε σκάφος έχει χωρητικότητα 16 ατόμων, και ήμασταν μόνο 11, βρέθηκα μ’ ένα μεγάλο δωμάτιο μόνος μου, κι έναν τοίχο όλο παράθυρα προς τη θάλασσα. Σίγουρα έχω μείνει και σε χειρότερα μέρη στη ζωή μου!

Το Calypso έχει μια μεγάλη αίθουσα όπου βρίσκονται η τραπεζαρία, το μπαρ κι ένα σαλονάκι με τηλεόραση, για να γίνονται τα briefing πριν από κάθε βουτιά. Στην πρύμνη βρίσκεται ο χώρος προετοιμασίας των δυτών κι οι εξωτερικές ντουζιέρες (το ζεστό νερό, είναι μεγάλη πολυτέλεια, ιδίως μετά την τέταρτη κατάδυση της ημέρας). Στο αμέσως επόμενο επίπεδο βρίσκονται οι περισσότερες καμπίνες κι ένα σκεπαστό σαλονάκι, ενώ στο τελευταίο ο κύριος χώρος ανάπαυσης, ξαπλώστρες, ένα jacuzzi και το σκεπαστό μπαρ. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, κάτι θα βρεθεί να με εντυπωσιάσει με την προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια, από τις εγκαταστάσεις, μέχρι τις υπηρεσίες και τη διάθεση του προσωπικού.

Η παρέα των δυτών, αποτελούμενη από Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους, μια Ινδονήσια κι εμένα, έδεσε πολύ γρήγορα και αυτό οφείλεται και στο εξαιρετικά έξυπνο χιούμορ του έτερου dive master, του Javier. Πραγματοποιήσαμε την πρώτη αναγνωριστική βουτιά στα βόρεια του νησιού Seymour. Εκεί, είχαμε την ευκαιρία να ρυθμίσουμε τον εξοπλισμό μας, να εγκλιματιστούμε στις συνθήκες και κυρίως στη θερμοκρασία του νερού, και να γνωρίσουμε τους πρώτους σφυροκέφαλους καρχαρίες, από τους πολλούς που ήλπιζα να συναντήσουμε στη διαδρομή. Κάποια στιγμή, ένα κοπάδι από 20 eagle rays περιστρέφονταν συγχρονισμένα από πάνω μας, τινάζοντας τα φτερά τους με συγκρατημένη αυταρέσκεια. Μετά την κατάδυση ξεκινήσαμε την πορεία για βόρεια, με τη συντροφιά των μεγάλων μαύρων Frigatebird που πετούσαν πάνω από το σκάφος ή ξεκουράζονταν στις κεραίες του.

H δεύτερη μέρα μας βρήκε στα ανατολικά του μεγαλύτερου νησιού των Galapagos, της Isabela, με την εντυπωσιακή οροσειρά των 6 ηφαιστείων που τη διατρέχει να δεσπόζει στο τοπίο. Το πρόγραμμα περιλάμβανε 3 καταδύσεις, με τα oceanic manta rays να αποτελούν ιδανική εισαγωγή για τις επόμενες βουτιές στο Wolf και το Darwin.

Oι δύο αυτές βραχονησίδες είναι τα βορειότερα και πιο απομακρυσμένα νησιά του αρχιπελάγους, κι ο κύριος πόλος έλξης των δυτών, καθώς θεωρείται η περιοχή με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση καρχαριών στον κόσμο.

Aπό εκεί ξεκινάει μια υποβρύχια λεωφόρος που συνδέει το Wolf και το Darwin με τα Cocos, 700 χλμ. βoρειότερα, όπου οι περισσότεροι σφυροκέφαλοι πηγαίνουν για να ζευγαρώσουν.

Στα Galapagos συναντώνται 3 θερμά και ψυχρά θαλάσσια ρεύματα που τροφοδοτούν το αρχιπέλαγος με θρεπτικά στοιχεία. Σημαντικότερο είναι το ψυχρό ρεύμα του Humboldt που έρχεται από τα νότια κι επηρεάζει την περιοχή από τον Ιούνιο ως τον Νοέμβριο, προκαλώντας την ξηρή περίοδο. Τους υπόλοιπους μήνες, το ρεύμα του Ισημερινού κυριαρχεί, φέρνοντας βροχές και άνοδο της θερμοκρασίας του νερού.

Φύγαμε νωρίς το απόγευμα για να διάσχισουμε τη μεγαλύτερη εν πλω απόσταση του ταξιδιού, 16 ώρες πορεία μέχρι το Wolf. Απο εδώ και πέρα μας περίμεναν 4 απαιτητικές μέρες, με 4 βουτιές τη μέρα. Η πρώτη κατάδυση ήταν προγραμματισμένη για τις 7 το πρωί, ενώ το briefing είχε γίνει από το προηγούμενο βράδυ και σ’ όλους είχαν μοιραστεί προσωπικές συσκευές εντοπισμού. Τα ρεύματα εδώ μπορεί να είναι ιδιαίτερα δυνατά κι οι καταδύσεις, περίπλοκες. Οι καρχαρίες αγαπούν τα ρεύματα και, παρά το πρωινό της ώρας, η προσμονή ήταν διάχυτη στην ομάδα. Και δεν απογοητευτήκαμε. Χωρισμένοι σε 2 γκρουπ, βρεθήκαμε σ’ έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος φαντάζει ανίσχυρος, έναν κόσμο όπου το μέγεθος μετράει, όπου περίπλοκες τεχνικές άμυνας κι επίθεσης διασπούν ξαφνικά τη φαινομενική ηρεμία, έναν κόσμο στον οποίο όλοι είναι καχύποπτοι.

Το ρεύμα ήταν όντως δυνατό κι η ορατότητα περιορισμένη, κεφάλια με το χαρακτηριστικό σχήμα σφυριού εμφανίζονταν ξαφνικά μπροστά μας κι άλλαζαν πορεία απότομα μόλις αντιλαμβάνονταν τις φυσαλίδες, ενώ οι galapagos sharks, γεμάτοι από την αυτοπεποίθηση που τους προσφέρει το τετράμετρο παχύ κορμί τους, μας παρακολουθούσαν από κοντά με διακριτική περιέργεια. Μεγάλοι τόνοι και travaleys περνούσαν μόνοι ή σε ζευγάρια, εφορμώντας ξαφνικά προς την αθέατη σ’ εμάς λεία τους. Χελώνες αιωρούνταν αριστερά και δεξιά με το ρυθμό του σουέλ, ενώ κάποια στιγμή μια σάρκινη σφαίρα διέσχισε το νερό, αφήνοντας πίσω της ένα νέφος φυσαλίδων. Κοντοστάθηκε μπροστά μας, μέχρι να δούμε καλά τα τεράστια, μαύρα μάτια πίσω από τα μακριά μουστάκια, κούνησε το κεφάλι αριστερά-δεξιά και, αφού έκανε ένα κύκλο γύρω μας, η φώκια εξαφανίστηκε με την ίδια ταχύτητα προς την επιφάνεια. Kάποια στιγμή μέτρησα στο κάδρο μου 16 καρχαρίες. Τώρα μάλιστα, βρισκόμουν στα Galapagos, downtown!

Ήταν η πρώτη από τις 6, συνολικά, συναρπαστικές καταδύσεις στο Wolf, οι δύο εκ των οποίων στην επιστροφή. Εξέχουσα θέση στην καρδιά μου έχει η δεύτερη. Ήταν εκείνη κατά την οποία απομακρύνθηκα λίγο από το γκρουπ, ελπίζοντας σε μια πιο κοντινή εμπειρία με τους καρχαρίες. ‘Ηλεγξα προσεκτικά τη θέση των δυτών, γύρισα για λίγο το κεφάλι μου προς το μπλε κι όταν ξανακοίταξα, δεν ήταν κανείς εκεί. Είναι περίεργα τα συναισθήματα που γεννά η μοναξιά σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον. Η ανησυχία για την απώλεια του γκρουπ εναλλάσσεται με την ηρεμία που μόνο η μοναξιά στη φύση μπορεί να προσφέρει, μέχρι να επιστρέψει η ανησυχία, μόλις αντιλαμβάνομαι τον αυξανόμενο αριθμό καρχαριών που ξαφνικά βρίσκεται πάνω από το κεφάλι μου. Οι καρχαρίες, χωρίς το τείχος που δημιουργούν οι φυσαλίδες 6 δυτών μπροστά τους, κινούνταν ελεύθερα στο περιβάλλον τους, χωρίς να μου δίνουν σημασία. Αυτό το ένα λεπτό μέχρι να αναδυθώ, όπως προβλέπει το πλάνο ασφαλείας σε περίπτωση που χάσεις επαφή με το γκρουπ σου, ήταν αυτό που μου άφησε την πιο δυνατή επίγευση απ’ όλες τις εμπειρίες μου με αυτά τα υπέροχα πλάσματα (μπορεί να ήταν και 3 τα λεπτά, ίσως παρασύρθηκα λίγο).

Αφού ολοκληρώσαμε τις καταδύσεις στο Wolf, ξεκινήσαμε για το μικρό πέρασμα των 2 ωρών μέχρι τον πλέον πολυδιαφημισμένο προορισμό του ταξιδιού, τη βραχονησίδα που φέρει το όνομα του πιο διάσημου επισκέπτη των νησιών, το Darwin. Τα δελφίνια, σαν άγημα υποδοχής, συνόδευαν από απόσταση την είσοδό μας στον κόλπο. Η αψίδα του Darwin, περιμετρικά της οποίας βρισκόταν το κύριο καταδυτικό site της περιοχής, δέσποζε στα δυτικά. Και μόνο η σκέψη του πόσο μακριά βρισκόμασταν από τον ανθρώπινο πολιτισμό μου προκαλούσε ανατριχίλα. Τα θαλασσοπούλια κάλυπταν εντελώς τις απότομες πλαγιές της βραχονησίδας και ανά διαστήματα εφορμούσαν κατά εκατοντάδες, για μια γρήγορη περιπολία πάνω από τη θάλασσα.

Το “θέατρο” έχει πάρει το όνομά του από από το σχηματισμό των βράχων, σ’ έναν κάθετο τοίχο που ξεκινάει από τα 20 και καταλήγει στα 50 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Εκεί, ανισόπεδες πλάκες προβάλλουν μέσα από τα βράχια, σαν καθίσματα με θέα προς τον ωκεανό. Χωρίς να είναι τίποτα ποτέ προκαθορισμένο, είναι το σημείο που προτιμούν τα μεγαλύτερα γκρουπ σφυροκέφαλων όταν πρόκειται να παρελάσουν. Η πρώτη βουτιά ήταν αρκετά δύσκολη, με τα ρεύματα να μην μας επιτρέπουν να προσεγγίσουμε σωστά το σημείο, με αποτέλεσμα να παρασυρθούμε νότια του στόχου μας. Η κατάδυση ήταν αρκετά καλή, αλλά σίγουρα όχι αυτό που περιμέναμε.

Στη δεύτερη απόπειρα αλλάξαμε σημείο εισόδου και βρεθήκαμε ακριβώς εκεί που έπρεπε. Βρήκαμε τις θέσεις μας και περιμέναμε. Η θερμοκρασία του νερού στα Galapagos είναι πολύ χαμηλή, 18-21 βαθμοί Κελσίου, κι όταν δεν κινείσαι το κρύο μπορεί να γίνει ανυπόφορο. Τα πρώτα δέκα λεπτά κάποιοι καρχαρίες έκαναν την εμφάνισή τους σποραδικά, με τους περισσότερους να κολυμπούν στα ρηχά νερά πίσω μας. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι, όταν ξαφνικά το είδα. Ήταν μια μετακινούμενη κουρτίνα που πλησίαζε από τα δεξιά, κινούμενη σαν ενιαία μάζα, αλλά και επιμέρους, δημιουργώντας την εντύπωση πως τη φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι. Καθώς έπεφταν πάνω της οι ακτίνες του ηλίου που κατάφερναν να φτάσουν σε αυτό το βάθος, εναλλάσσονταν γκρι λαμπυρισμοί και μαύρες σκιές, σαν πίξελ οθόνης που αναβοσβήνουν. 50, 80, 100, ήταν αδύνατο να υπολογίσω πόσοι καρχαρίες πέρασαν από μπροστά μας. Σήκωσα την κάμερα όταν ένας από αυτούς γύρισε να με κοιτάξει. Όσο προετοιμασμένος κι αν ήμουν, ήταν αδύνατο να φανταστώ το δέος που θα ένιωθα.

Κατά την επιστροφή με το φουσκωτό, σταματήσαμε για snorkeling δίπλα στο νησί όπου μια παρέα νεαρές φώκιες μας περίμενε για να παίξει. Ερχόντουσαν γρήγορα προς το μέρος μας και τελευταία στιγμή άλλαζαν πορεία μπροστά στη μάσκα μας. Επιστρέψαμε πρώτοι στο σκάφος, κι όταν γύρισε το δεύτερο γκρούπ δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τις κραυγές τους. Μαζί με τις φώκιες είχε περάσει από μπροστά τους ένας φαλαινοκαρχαρίας, ακολουθούμενος από 6 δελφίνια. Τα καταδυτικά γκρουπ είναι σαν τις λωρίδες κυκλοφορίας, τελικά, σπάνια βρίσκεσαι στο σωστό!

Χαμογέλασα. Ήμουν εδώ. Σ’ ένα μέρος όπου τα ζώα είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές. Που φαλαινοκαρχαρίες, όρκες και mola mola μπορεί να εμφανιστούν ανά πάσα στιγμή. Στο μοναδικό μέρος της γης όπου μπορείς να δεις τα προϊστορικά marine iguanas να καταδύονται και να τρώνε γραπωμένα στους βράχους, στο μοναδικό μέρος όπου οι χελώνες ζυγίζουν 230 κιλά. Η φύση ζει στα νησιά και τα νησιά ζουν από τη φύση, αντιμετωπίζοντάς την με σεβασμό. Σε τοίχους και κολόνες του κάθε νησιού, μέχρι και σε βιτρό τζάμια εκκλησιών, είναι ζωγραφισμένες εικόνες της χλωρίδας και της πανίδας, ενώ πολύ αυστηροί κανόνες εφαρμόζονται για το ψάρεμα σε όλο το αρχιπέλαγος, που αποτελεί προστατευόμενο θαλάσσιο πάρκο. Δυστυχώς, όμως, κι εδώ το οικοσύστημα πιέζεται από τον άνθρωπο. Από τον 16ο αιώνα ήδη, οι πειρατές εξολόθρευσαν ολόκληρα είδη χελωνών για το κρέας τους. Σήμερα, επιτήδειοι βρίσκουν τρόπους να παρακάμπτουν το σύστημα και, παρασύροντας τόνους ψαριών έξω από την περιοχή τους, τα συλλέγουν σε μαζικές επιχειρήσεις, χρησιμοποιώντας δολώματα και πομπούς εντοπισμού. Σε μία μόνο επιχείρηση συνελήφθη ένα από τα 30 πλοία Ασιατικής προέλευσης που έπλεαν βορειοδυτικά του αρχιπελάγους, με 3000 πτερύγια καρχαριών στ’ αμπάρια του…

Εκτός από τις καταδύσεις, τα Galapagos έχουν να επιδείξουν ενδιαφέρουσες επιλογές για κάθε επισκέπτη. Από το Santa Cruz διοργανώνονται πλήθως εκδρομών στα γύρω νησιά, διάρκειας από μία έως δέκα μέρες, όπου μπορείς να θαυμάσεις τη θέα από το εμβληματικό Bartolome, και να περπατήσεις στους ηφαιστειακούς βράχους. Οι διαπιστευμένοι οδηγοί αναλύουν με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία των νησιών και τις συμπεριφορικές συνήθειες της πανίδας, ενώ περισσότερες ακόμη πληροφορίες μπορεί σου προσφέρει μια επίσκεψη στο κέντρο ερευνών Charles Darwin. Στην Isabela, μπορείς να κάνεις hiking στα ηφαίστεια, σερφ στα φιλικά κύματα, να κολυμπήσεις με τους ενδημικούς πιγκουίνους, να δεις φλαμίνγκο και να χαθείς στα σοκάκια του μικρού οικισμού, ενώ το San Cristobal φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αποικία από φώκιες όλων των κατοικημένων νησιών.

Χαμογελάω. Υπόσχομαι στον εαυτό μου πως θα επιστρέψω…

Υ.Γ. Η αψίδα του Darwin δεν υπάρχει πια. Κατέρρευσε εκκωφαντικά ένα μήνα μετά την επίσκεψή μας. Το όνομα που θα συνοδεύει για τους επόμενους αιώνες τους δύο κάθετους βράχους που απέμειναν είναι Pillars of Evolution.

* It is forbidden to republish, use photographic material and anything else without the consent of the author.
Κείμενο & Φωτογραφία © λ3 by Ιγνάτιος Συμεωνίδης
Επιμέλεια Κειμένου © λ3 Team by Τίνα Παππά
#lovenlivelife
Contact Us
Subscribe to Newsletter

Shopping cart0
Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι!
Συνέχεια Αγορών
0